Սերժ Սարգսյանը Սանկտ Պետերբուրգի հանդիպումից հետո մեկնում է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն: Սա բավական ուշագրավ տեղեկություն է, որ տարածել են նախագահական նստավայրից:
Պետք է նկատել, որ, իհարկե, առաջին անգամ չէ, երբ Ալիևի հետ հանդիպումից առաջ կամ հետո Սերժ Սարգսյանն այցելում է Լեռնային Ղարաբաղ: Եվ այս իմաստով, իհարկե, տեղի ունեցածն ուշագրավ, բայց ոչ աննախադեպ իրադարձություն է:
Այնուհանդերձ, Սարգսյանի այցն էլ ավելի ուշագրավ է դառնում Ադրբեջանի նախագահի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալ Նովրուզ Մամեդովի հայտարարության ֆոնին, թե Սանկտ Պետերբուրգում համաձայնություն է եղել կարգավորման փուլային տարբերակի վերաբերյալ, որը ենթադրում է շրջանների հանձնում և վերջում միայն կարգավիճակի հարց:
Ոչ մի կասկած չկա, որ ադրբեջանական այս հայտարարությունը Երևանից արժանանալու է հերքման: Կասկած չկա նաև, որ նմանօրինակ հայտարարությունները քարոզչականից բացի՝ այլ նպատակ չունեն, թեկուզ այն պարզ պատճառով, որ նման համաձայնությունների իրական լինելու դեպքում նմանօրինակ հայտարարությունները ոչ թե կնպաստեն դրանց իրականացմանը, այլ ուղղակի կխանգարեն, և ուրեմն Մամեդովի հայտարարությունները իրական լինելու դեպքում դրանց մասին բարձրաձայնում պարզապես չէր լինի, Բաքուն իր իսկ ձեռքով չէր խանգարի իր համար նպաստավոր իբր թե ձեռք բերած համաձայնություններին:
Եվ միայն այս հանգամանքը բավարար է՝ արձանագրելու համար, որ Բաքուն ընդամենը զբաղված է իր համար որոշակի սպառման քարոզչական մանիպուլյացիայով: Քարոզչական կամ տեղեկատվական դիմակայությունը միշտ եղել է թե՛ պատերազմի, թե՛ խաղաղության ուղեկիցը Ղարաբաղյան հակամարտության ամբողջ գործընթացում:
Խնդիրն այստեղ, սակայն, այն է, որ հայկական կողմը շարունակում է գտնվել Ադրբեջանին հերքողի կարգավիճակում: Եվ երբ հերքվում է, թե՝ այս կամ այն ադրբեջանական հայտարարությունը չկա, կեղծ է, չի համապատասխանում իրականությանը, այնուհանդերձ՝ միշտ մնում է մի մեծ բաց՝ իսկ ի՞նչն է իրական, ի՞նչ կա իրականում, ի՞նչ է քննարկվում իրականում: Ու քանի որ իրականության քննարկումների մասին մյուս հայտարարությունները առաջացնում են ավելի շատ հարցեր, քան պատասխան են տալիս եղած հարցերին, ըստ էության ձևավորվում է բավականին հակասական և հարաբերական մի պատկեր, որտեղ վստահություն չի ներշնչում ոչ մի հայտարարություն, և ըստ էության դրանով իսկ սկսում է հավանական կամ հնարավոր թվալ ամեն ինչ:
Այս տեսանկյունից, օրինակ, թեկուզ այն, որ բացակայում է Սերժ Սարգսյանի ղարաբաղյան այցի հայտարարված օրակարգը, արդեն իսկ այցը դարձնում է խնդիր: Եվ սա կապված չէ միայն ադրբեջանական կողմից հնչող հայտարարությունների հետ: Այստեղ խնդիրն ավելի լայն է, որովհետև ի վերջո Հայաստանը շարունակում է գտնվել «մադրիդյան սկզբունքների» գործընթացում, հետևաբար այստեղ առաջանում է լոկ այդ սկզբունքների ակտիվ կամ պասիվ ռեժիմում լինելու հարց, ոչ թե լինել-չլինելու՝ ընդհանրապես:
Այս տեսանկյունից է, ահա, որ իրավիճակը սկզբունքորեն փոխելու համար պետք է դուրս գալ Ադրբեջանի հետ քարոզչական փոխհրաձգությունից և զբաղվել քաղաքականությամբ: Եվ այս տեսանկյունից Սերժ Սարգսյանի ղարաբաղյան այցը դրա հնարավորությունն է, եթե այս անգամ գոնե այդ այցի արդյունքները լինեն ոչ միայն ստանդարտ լուսանկարները, տեսանյութերն ու տեքստային ձևակերպումները, այլ կարևոր քաղաքական հայտարարությունները:
17:02
13:48
13:28
13:08
12:48
12:23
12:06
11:46
11:27
11:09
10:46
10:27
10:02
23:02
22:22
18:03
15:43
15:21
15:02
14:49
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | ||
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | |
| 28 | 29 | 30 | 31 | ||||
09:44
09:23
09:02
09:28
09:13
09:34
09:18
09:03
09:55
09:48
09:36
09:28
09:02
09:55
09:49
09:35
09:18
09:02
09:19
09:02
09:49
09:34
09:18
09:03
09:55
09:42
09:35
09:17
09:02
09:45
09:35
09:27
09:09
09:53
09:45
09:36
09:28
09:15
09:02
10:02
09:52
09:44
09:35
09:17
09:02
09:55
09:44
09:33
09:23
09:03
