Ադրբեջանի նախագահի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալ Նովրուզ Մամեդովի հայտարարությունը՝ իբր հինգ շրջանների վերադարձի շուրջ համաձայնության մասին, որը ոչ այլ ինչ էր, քան կազանյան պլանի ադրբեջանական ինտերպրետացիա, Հայաստանում արժանացավ բավականին աղմկոտ արձագանքների: Մի մասը սկսեց իշխանությանը մեղադրել «տարածք զիջելու» համար, մյուս մասը սկսեց մեղադրողներին մեղադրել ադրբեջանական քարոզչական «կուտը» կուլ տալու համար, և ինչպես միշտ՝ խնդիրն իր բուն էությամբ մնաց ուշադրությունից դուրս:
Իրականում իրավիճակը ոչ խուճապ է պահանջում և ոչ էլ պահանջում է ավելորդ ռազմա-հայրենասիրություն, թե ինչպես կարելի է տարածել Մամեդովի հայտարարությունները. ինչպես որ կարելի է գնալ նստել ու բանակցել Իլհամ Ալիևի հետ, իսկ վերջում էլ սեղմել նրա ձեռքը հրաժեշտից առաջ, այդպես էլ հնարավոր է նաև ուշադրություն դարձնել Մամեդովի հայտարարություններին:
Իրավիճակը բացարձակապես այնպիսին չէ, որ կա ավելորդ, կեղծ, արհեստական ռազմա-հայրենասիրության տեղիք և ժամանակ: Մարտահրավերները չափազանց լուրջ են «թշնամու ջրաղացի» մասին չափազանց պարզունակ փաստարկների համար: Վերջին հաշվով՝ Մամեդովը, ըստ էության, բարձրաձայնել է այն, ինչ Սերժ Սարգսյանը բարձրաձայնել էր «Բլումբերգին» տված հայտնի հարցազրույցում, ընդ որում՝ գրեթե ուղիղ երկու ամիս առաջ: Այդ ժամանակ կարծես թե Հայաստանում որևէ ռազմա-հայրենասիրական ալիք չեղավ Սարգսյանի դեմ, թե ինչպես է Կազանում համաձայնել այդօրինակ տարբերակների: Այժմ ընդամենը փոխվել է այն, որ հայկական կողմը որևէ տարբերակի քննարկման համար դրել է երեք պայման՝ կապված հրադադարի պահպանման հետ:
Այսինքն՝ ստացվում է, որ եթե այդ պայմանները կատարվեն, հայկական կողմը կրկին պատրաստ է անցնել տարբերակների քննարկման: Եվ, ըստ էության, ստացվում է, որ այսօր սեղանին այլ տարբերակ չկա՝ բացի այն, ինչի մասին հայտարարում է Մամեդովը:
Հայկական կողմը դրան պատասխանել է, որ Մոսկվայում չի եղել այդ մասին որևէ համաձայնություն: Մենք լիովին հակված ենք հավատալու հենց Հայաստանի պաշտոնյաներին: Սակայն այս փոխադարձ հայտարարությունների աղմուկի մեջ չպետք է կորչի մեկ այլ կարևոր հարց, որը Հայաստանի անվտանգության տեսանկյունից առաջնային է: Մոսկվայում չի եղել որևէ համաձայնություն, բայց հայկական կողմը պատրա՞ստ է այդ տարբերակի շուրջ քննարկումներին, եթե ապահովվեն հրադադարի մեխանիզմները: Որովհետև եթե հայկական կողմը հույսը դրել է այն բանի վրա, որ այդ մեխանիզմները երբեք իրականություն չեն դառնա, և այդպիսով ինքը միշտ կկարողանա հրաժարվել բովանդակային տարբերակի քննարկումից, ապա դա, մեղմ ասած, խիստ վտանգավոր վիճակ է: Դա նշանակում է, որ, այսպես ասած, կուլիսային մակարդակում պաշտոնական Երևանն, այդուհանդերձ, խաղաքարտերը դրել է Ադրբեջանի, նաև «կազանյան պլանը» առաջ քաշած Ռուսաստանի ձեռքը:
Հայաստանում Ֆրանսիայի դեսպանի հետսանկտպետերբուրգյան հայտարարությունները, նաև Սարգսյան-Ալիև հաջորդ հանդիպումը կազմակերպելու Ֆրանսիայի նախաձեռնությունը վկայում է այն մասին, որ ԱՄՆ-ն ու Ֆրանսիան անելու են ամեն ինչ՝ Ռուսաստանի միանձնյա որոշումներ թույլ չտալու համար:
Այս տեսանկյունից հետաքրքրական է, որ Բաքու է ժամանել ԱՄՆ պետքարտուղարի Եվրոպայի ու Եվրասիայի հարցերով փոխտեղակալ Բրիջեթ Բրինքը: Եվ այս առումով հետաքրքիր է զուգահեռը նախորդ տարվա սեպտեմբերի հետ, երբ Ռուսաստանը ու Բաքուն կրկին ակտիվացրել էին խաղաղապահների տեղակայման թեման, և երբ կրկին ամերիկացի պաշտոնյան՝ Պենտագոնի ներկայացուցիչը, ժամանեց Բաքու՝ կրքերը սառեցնելու և թեման փակելու համար:
Սակայն ինչքա՞ն կարող է Հայաստանը ապավինել այն բանին, որ Ֆրանսիան ու ԱՄՆ-ը խանգարեն Ռուսաստանին: Իսկ եթե մի գեղեցիկ օր որոշեն չխանգարել՝ թեկուզ կարճ ժամանակով: Առավել ևս, որ հետաքրքիր զարգացումներ են նկատվում ուկրաինական ուղղության վրա, որտեղ ավելի ակտիվ է ներգրավվում ամերիկյան կողմը, իսկ ՌԴ նախագահ Պուտինն էլ ընդունում է ԱՄՆ պետքարտուղարի տեղակալ Նուլանդին:
Բանն այն է, որ զուտ սուբորդինացիոն առումով այս հանդիպումը թվում է ինչ-որ իմաստով աներևակայելի, և եթե այն տեղի է ունենում, ապա դա նշանակում է, որ Պուտինը ստիպված է ընդունել Նուլանդին:
Եվ այստեղ հարց կարող է առաջանալ՝ իսկ կարո՞ղ է Ղարաբաղյան հարցը թեկուզ տակտիկական նպատակներով կամ նկատառումներով զիջել ուկրաինականին Ռուսաստանի որևէ զիջման դիմաց: Եվ եթե անգամ դա լինի ժամանակավոր տակտիկական զիջում Արևմուտքում, ի՞նչ վտանգներ կարող են լինել Հայաստանի համար այդ ժամկետում: Առավել ևս, որ նույն տակտիկական նկատառումները կարող է ունենալ նաև Ռուսաստանը ու այստեղ գալով որոշակի առավելության՝ նահանջ կատարել ուկրաինական խնդրում և այդպիսով երկակի խաղի օգնությամբ լուծել դոմինանտության խնդիրներ:
Իրավիճակը իսկապես բարդ է ու պահանջում է հանրային մտքի գերլարում, մինչդեռ այդ միտքը հերթական անգամ գցվում է «հերոսի» ու «դավաճանի» շուրջ վեճի ծուղակ՝ պարարտ հող ստեղծելով հասարակության աչքից հեռու գործընթացների համար:
22:45
22:19
22:02
15:35
15:17
14:53
14:49
14:22
14:09
13:59
13:45
13:27
11:44
11:22
11:05
10:44
10:34
10:16
10:07
23:35
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | |||||||
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | |
| 30 | |||||||
09:28
09:13
09:34
09:18
09:03
09:55
09:48
09:36
09:28
09:02
09:55
09:49
09:35
09:18
09:02
09:19
09:02
09:49
09:34
09:18
09:03
09:55
09:42
09:35
09:17
09:02
09:45
09:35
09:27
09:09
09:53
09:45
09:36
09:28
09:15
09:02
10:02
09:52
09:44
09:35
09:17
09:02
09:55
09:44
09:33
09:23
09:03
09:56
09:45
09:33
