Ապրիլին ՀՀ վարչապետ Սերժ Սարգսյանը ստիպված էր հրաժարական տալ՝ Արևելյան Եվրոպայում այս դարի առաջին տասնամյակում տեղի ունեցած «գունավոր հեղափոխությունների» ալիքը հիշեցնող զանգվածային ցույցերի ճնշման տակ, foreignaffairs.com-ում գրում է Լուքան Ահմադ Վեյը՝ փորձելով բացատրել, թե ինչու Ռուսաստանն առանց միջամտության ընդունեց «եվրասիական հեղափոխությունը»:
Այս ցույցերը կարծես լուրջ մարտահրավեր պետք է լինեին ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի համար: Նա սարսափում է իր երկրում հակաբռնապետական շարժումների հնարավոր տարածումից, և երկար ժամանակ նրան հետապնդում է տարածաշրջանում «գունավոր հեղափոխությունների» սպառնալիքի միտքը: Նա Ռուսաստանի հարևան երկրներում բռնապետերին պաշտպանելու համար միջամտելու փորձ ունի, Պուտինն Ուկրաինայում 2013-2014 թվականներին պաշտպանել է Վիկտոր Յանուկովիչին և միջամտել տարածաշրջանում մի շարք ընտրությունների, այդ թվում՝ 2006 թվականին Բելառուսի նախագահական ընտրություններին և 2004 և 2014 թվականներին Ուկրաինայի ընտրություններին:
Մի շարք ռուս մեկնաբաններ մտավախություն էին հայտնում, որ հայաստանյան ցույցերը Ռուսաստանի սահմանների մոտակայքում ուսանողական հեղափոխություն հրահրելու Արևմուտքի գաղտնի ծրագրի մաս են կազմում և որ ընդդիմությունը կարող է Հայաստանին դեմ հանել Ռուսաստանին:
Կարելի էր ակնկալել, որ Պուտինն իր ամբողջ աջակցությունը կտրամադրի Սերժ Սարգսյանին և Հանրապետական կուսակցությանը: Իրականում, այն բանից հետո, երբ Սերժ Սարգսյանը ստիպված եղավ ապրիլի 23-ին հրաժարական տալ, Ռուսաստանը սկսեց աշխատել հետնաբեմում՝ Կարեն Կարապետյանին իշխանության փոխանցումը կազմակերպելու համար: Ռուսական հսկողության տակ գտնվող պարբերականները սկսեցին ցույցերն Արևմուտքի կողմից կառավարվող «հերթական մայդան» պիտակավորել: Այնուամենայնիվ, երբ Հանրապետական կուսակցությունը չկարողացավ բողոքի ցույցերի պատճառով Կարեն Կարապետյանին հանձնել իշխանությունը, Պուտինն անսպասելիորեն լռեց, ռուսական լրատվամիջոցներն, իրենց հերթին, դադարեցին շարժումը վարկաբեկել, և ռուսական իշխանությունները չփորձեցին ճնշում գործադրել Հայաստանի իշխանությունների վրա ընդդիմության նկատմամբ ուժ կիրառելու համար, ինչպես դա արել էին Ուկրաինայում 2014 թվականին: Ավելին, Պուտինն առաջիններից էր, որ շնորհավորեց Նիկոլ Փաշինյանին ՀՀ վարչապետ ընտրվելու կապակցությամբ:
Հասկանալու համար Պուտինի պահվածքը՝ կարևոր է հասկանալ Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականության և տարածաշրջանի վրա իր ազդեցության վերաբերյալ որոշակի թյուրըմբռնումները: Նախ, չնայած հակաժողովրդավարական իշխանություններին սատարելու համբավին, Պուտինին շատ ավելի հետաքրքրում է իշխանության աշխարհաքաղաքական հավասարակշռությունը, քան այն, թե արդյոք կոնկրետ երկրները ժողովրդավարական են, թե բռնապետական: Պուտինն ակնհայտորեն ժողովրդավարության ջատագով չէ, և ընտրության դեպքում կնախընտրի աշխատել բռնապետությունների հետ, բայց միայն դրա համար նա լուրջ ջանքեր գործադրելու մտադրություն չունի:
Կարևոր հանգամանք է նաև այն, որ ի հակադրություն Ուկրաինայի իրադարձություններին, Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ հանձնառու է պահպանել աշխարհաքաղաքական ստատուս քվոն: Ցույցերի ժամանակ չէին բարձրացվում ԵՄ դրոշներ կամ այլ նշաններ, որոնք ցույց կտային, որ նոր ուժերը դեմ են հանդես գալիս տարածաշրջանում Ռուսաստանի դիրքերին: Բացի այդ, Ռուսաստանի դիրքորոշմանն է նպաստել նաև այն փաստը, որ Հայաստանի խոցելի միջազգային դիրքը և կախվածությունը Ռուսաստանի ռազմական աջակցությունից չափազանց բարդ են դարձնում որևէ առաջնորդի համար Ռուսաստանի ուղեծրից հեռանալը:
Կրեմլի դիրքորոշումը հասկանալու համար կարևոր է նաև հասկանալ մեկ այլ մոլորություն Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականության վերաբերյալ՝ այն, որ Պուտինը կարող է կառավարել Ռուսաստանի հարևանությամբ և անգամ Միացյալ Նահանգներում քաղաքական իրադարձությունները: Պուտինը, հնարավոր է, չի միջամտել նաև այն պատճառով, որ զգացել է, որ Հանրապետական կուսակցության իշխանությունը փրկելու փորձը կտապալվեր: Ռուսական միջամտություններն, ի վերջո, հետխորհրդային տարածքում հարաբերականորեն քիչ են հաջողություն ունեցել: Փաստացիորեն Կրեմլի նախընտրած թեկնածուն պարտություն է կրել ԽՍՀՄ փլուզումից ի վեր ընտրություններին 11 հայտնի միջամտություններից 7-ի դեպքում:
Ուկրաինայում Ռուսաստանի փորձառությունից հետո Պուտինը կարող էր անհանգստանալ, որ Հայաստանում ժողովրդականություն չվայելող վարչակազմին ակնհայտորեն սատարելը մեծ հակադարձ ազդեցություն կստեղծեր Ռուսաստանի դեմ:
Վերջին իրադարձությունները ցույց են տալիս, որ խուսափելով վիճարկել Ռուսաստանի արտաքին քաղաքականությունը՝ անգամ Հայաստանի նման փոքր երկրներում կարող է ժողովրդավարություն հաստատվել՝ առանց վախենալու արտաքին միջամտությունից: Նման մեկ այլ օրինակ է նաև հարաբերականորեն ժողովրդավարական և ռուսամետ Ղրղզստանը: Ի վերջո, Հայաստանում ժողովրդավարության ճակատագիրն ավելի շատ կախված կլինի ներքին գործոններից, այլ ոչ Ռուսաստանի քայլերից: Հայաստանը կամ իր հետխորհրդային հարևանները քիչ բան կարող են անել Պուտինից ազատվելու կամ տարածաշրջանում Ռուսաստանի ռազմական և տնտեսական գերակայությունը նվազեցնելու համար, բայց դա չի խանգարում, որ այս երկրներում ժողովրդավարություն հաստատվի, գրում է նա։
18:31
17:44
17:18
17:04
16:47
16:34
16:17
16:03
14:45
14:34
14:32
14:14
14:06
13:58
13:37
13:22
13:06
12:45
12:23
12:09
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | ||
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | |
| 28 | 29 | 30 | |||||
10:02
09:56
09:45
09:33
09:15
09:02
09:55
09:44
09:33
09:17
09:02
09:26
09:15
09:02
09:55
09:45
09:34
09:18
09:02
09:27
09:13
09:02
09:56
09:46
09:33
09:14
09:01
09:55
09:38
09:28
09:18
09:02
09:34
09:18
09:02
09:45
09:34
09:17
09:03
09:45
09:35
09:33
09:16
09:01
09:55
09:47
09:35
09:27
09:16
08:23
