Ինչպես է հնարավոր խաղաղ հանգուցալուծել Հայաստանում այն իրավիճակը, որ ստեղծվել է հուլիսի 17-ի հայտնի իրադարձությունից հետո: Այն, որ դա պետք է հանգուցալուծել խաղաղ կամ անարյուն ճանապարհով, երևի թե անվիճելի է բոլորի համար, բացառությամբ իհարկե ծայրահեղ մարգինալ դիրքորոշում ցուցաբերող քաղաքացիների, որոնց մի զգալի մասի մոտ էլ գերակշռում է ավելի շատ էմոցիան:
Այդուհանդերձ, պետք է համաձայնել, որ մի բան է խաղաղ հանգուցալուծման ցանկություն արտահայտելը, անարյուն հանգուցալուծման հույս և ակնկալիք արտահայտելը, և մեկ այլ բան է այդ ամենի իրատեսականությունը, իրականացման հնարավորությունը, հաշվի առնելով կատարվածի բնույթը, առաջին շեշտադրումները, հանրային տրամադրությունների բազմազանությունը, և ի լրումն այդ ամենի՝ ողբերգական բիծը՝ ոստիկանության գնդապետի մահը: Եվ այս ամենը տեղեկատվական նոր իրականության պարագայում, երբ սոցցանցային իրականությունը արտահայտվելու հնարավորություն է ստեղծել բոլորի համար, մեծ հաշվով ձևավորելով մի տեղեկատվական տարերային միջավայր, որտեղ բավական հեշտ են թեժանում կրքերն ու բավական դժվար են ձևավորվում խորքային դիտարկումներն ու մոտեցումները, որոնց շուրջ հնարավոր է կառուցել քիչ թե շատ տանելի բանավեճ: Իսկ որևէ խաղաղ հանգուցալուծման գրավականը այդ քաղաքակիրթ բանավեճի ձևավորումն է:
Իհարկե, դրան չի նպաստում ռեսուրսային ամենամեծ պաշարն ունեցող սուբյեկտը՝ իշխանությունը: Հայաստանի իշխանությունն ակնհայտորեն կիրառում է նուրբ քողարկված սադրանքի մարտավարություն, երբ ըստ էության չկա այնպիսի կոշտ, կոպիտ հռետորաբանություն, ինչպիսին Մարտի 1-ին առկա իշխանական քարոզչության հռետորաբանությունն էր, սակայն մյուս կողմից էլ չկա քննարկման բովանդակային մեկնակետ և իշխանական քարոզչությունը կառուցվում է առավելապես տրվող բացասական գնահատականների վրա՝ ուղղված «Սասնա ծռեր» ջոկատի զինյալներին: Բնական է, որ այդ արձագանքներն էլ հանրային շրջանում առաջ են բերում հակադարձումներ և բովանդակային բանավեճի փոխարեն, երբ կքննարկվեն լուծման հնարավոր գաղափարներ, առկա է լինում ընդամենը վեճ՝ «հերոս»-«դավաճան», լավ-վատ, սև-սպիտակ: Պետք է արձանագրել, որ նույնիսկ քաղաքացիների շրջանում են ի հայտ եկել այդօրինակ բաժանարար գծեր, օրինակ՝ մնալ այստեղ, թե գնալ այնտեղ, ոստիկանությանը կոշտ հակադարձել, թե չգնալ բախման: Բախման գնալը վախկոտություն է, քաջություն, սադրանք, թե մի այլ բան:
Այդպիսով, արդեն մոտ մեկ շաբաթին մոտեցող դիմակայության առումով ցավալիորեն պետք է արձանագրենք, որ հասարակությունը այդ գործում մնաց առավելապես որպես այս կամ այն բանակի կամ գծի երկրպագու, չփորձելով անգամ ստանձնել որևէ հանգուցալուծման առաջարկի ձևակերպելու պատասխանատվություն, չցուցաբերելով հանգուցալուծման տարբերակների շուրջ բովանդակային բանավեճ առաջ բերելու նախաձեռնություն: Իհարկե, դա չէին կարող անել անհատներն ինքնին, որոնք զուտ քաղաքացիական պարտքի բերումով համարում են, որ իրենց տեղը փողոցում է՝ հանրային շահը պաշտպանելու համար: Բովանդակային նախաձեռնությունը պետք է գա հասարակական-քաղաքական ինստիտուտներից: Բայց Հայաստանում այդպիսիք չկան, կամ կան միայն դե յուրե, իսկ դե ֆակտո դրանք չունեն շոշափելի ՕԳԳ հանրային գործընթացների համար: Այլ բան, եթե հասարակությունը հանդես գար զինված խմբին ոչ միայն բարոյական, այլ գործնականում նաև «մեթոդական» աջակցությամբ և պաշտպաներ զինված ապստամբության իրավունքը, հայտնելով դիրքորոշում, որ իշխանության հետ չի կարող լինել հանգուցալուծման որևէ տարբերակի քննարկում, բացի իշխանափոխության մեխանիզմի կոնկրետ դետալները: Բայց, չկան նույնիսկ դա:
Մեծ հաշվով, աղմուկից բացի, ոչինչ չկա: Իհարկե, իրավիճակը ամենևին կատակի չէ, բայց, եթե այդպես շարունակվի, ապա շատ շուտով հանրությունը կարող է մոռանալ անգամ, թե «ինչի համար է հավաքվել»: Այսինքն, բացարձակապես վերանում է հանգուցալուծման առարկան, անէանում է, չեզոքանում աղմուկի, աստիճանաբար մեխանիկայի վերածվող գործընթացի մեջ: Իսկ դա հղի է հանկարծակի որևէ պայթյունով: Ներկայումս Հայաստանի հասարակության խնդիրը մտարտադրությունն է՝ կոնկրետ իրավիճակի շուրջ, և հանրային ռեսուրսի մոբիլիզացիան հենց այդ մտարտադրության շուրջ, ոչ թե ոստիկանության հետ ըստ էության անիմաստ դարձող և մաշող բախումների, որը Հայաստանում բավականին երկար պատմություն ունեցող հասարակական-քաղաքական ծուղակ է:
Կոնկրետ իրավիճակում հասարակության համար մտարտադրության աշխույժ գործընթացի, խաղաղ հանգուցալուծման հնարավորինս շատ տարբերակների ու գաղափարների արտադրության խնդիրը առավել ևս հրատապ ու կարևոր է այն պարագայում, երբ փակ է իշխանության ու զինված խմբի միջև շփումը կամ բանակցությունը և պարզ չէ, թե ինչ է քննարկվում այդ տիրույթում, այն բացարձակ դուրս է հասարակության վերահսկողությունից: Իրավիճակի հանգուցալուծման գրոհային և վտանգավոր տարբերակի կանխումը չի կարող լինել աղմուկ-աղաղակով: Ավելին, այդ աղմուկ-աղաղակը նույնիսկ ինչ որ պահի կարող է ակամայից վերածվել հենց գրոհային հանգուցալուծման կամուֆլյաժի: Պետք են առաջարկներ, մտքեր, տեքստեր, որոնք բովանդակություն կհաղորդեն առկա իրավիճակին և կձևավորեն պատասխանատվության որոշակի շրջանակ: Եվ այստեղ առավել ևս ավելորդ են համախմբման և այդօրինակ հուզիչ կոչերով քաղաքական հայտարարությունները, որոնք մեծ հաշվով ոչինչ չասող քնարա-քաղաքական զեղումներ են: Քաղաքական պատասխանատու սուբյեկտներից սպասվում են շատ կոնկրետ տարբերակներ՝ ինչ անել և ինչպես, որ խաղաղ հանգուցալուծումը բարի ցանկությունից դառնա շոշափվող իրականություն:
23:34
23:16
23:14
22:48
22:34
20:45
20:22
19:04
18:46
18:22
18:04
17:43
17:27
17:14
16:46
16:24
16:09
15:49
15:35
15:17
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | |||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | ||
09:58
09:45
09:35
09:27
09:13
09:04
09:59
09:46
09:37
09:25
09:14
09:02
09:56
09:45
09:36
09:23
09:09
09:56
09:42
09:25
09:13
09:02
09:58
09:44
09:36
09:27
09:13
09:02
09:45
09:36
09:25
09:16
09:02
09:58
09:45
09:37
09:23
09:14
09:02
09:57
09:45
09:35
09:23
09:15
09:02
10:06
09:55
09:44
09:36
09:27
