Երևանի ՊՊԾ գունդը գրաված «Սասնա ծռեր» ջոկատի անդամ Պավլիկ Մանուկյանը «Դատապարտյալների հիվանդանոցից» նամակ է հղել Հայաստանի իշխանությանը, որում հորդորում է Ղարաբաղի հարցում չգնալ տարածքների հանձնման: Նամակի փաստը բավականին հետաքրքրական է՝ հաշվի առնելով մի քանի հանգամանք:
Նախ՝ այդ համատեքստում արժե հիշել, որ ՊՊԾ գունդը գրավելուց մի քանի օր առաջ «Հիմնադիր խորհրդարանի» անդամները, այդ թվում՝ Պավլիկ Մանուկյանը, հանդես էին եկել ասուլիսով, որտեղ հայտարարել էին, որ Ղարաբաղի հարցում տարածքային զիջման գնալու դեպքում իրենք կդիմեն զինված ապստամբության: Այդ ասուլիսը տեղի էր ունենում մի տեղեկատվական միջավայրում, որտեղ բավականին հակասական տեղեկատվություններ էին շրջանառվում բանակցային գործընթացում առկա պլանների և դրանցում Հայաստանին պարտադրվող զիջումների մասին: Այդ տեղեկատվությունը շրջանառվում էր զգալիորեն ռուսական փորձագիտական աղբյուրներից:
«Հիմնադիր խորհրդարանի» այդ ասուլիսից հետո տեղի ունեցավ ՊՊԾ գնդի գրավումը, թեև, կարծես, առնվազն հրապարակային մակարդակում, չէր եղել մի բան, որը կվկայեր տարածքների հարցում ասուլիսից հետո որևէ բեկումնային զարգացման մասին: ՊՊԾ գնդի գրավումից հետո՝ 14-15 օրերի ընթացքում, «Սասնա ծռերը» կամ ընդհատակում գտնվող նրանց թիմակիցները այդ գործողությունը որևէ կերպ չեն կապել տարածքների խնդրին, հասարակությանը կոչ չեն արել իշխանության վրա ճնշում բանեցնել՝ այդ հարցում որևէ ճակատագրական քայլից հետ պահելու համար: Այդ հանգամանքը ուշագրավ էր մի քանի օր առաջ տեղի ունեցած ասուլիսի և հնչած հայտարարության ֆոնին, և ներկայումս էլ այդ ֆոնին արդեն ուշագրավ է հուլիսի 31-ից հետո Պավլիկ Մանուկյանի նամակը իշխանություններին, որում նա կոչ է անում չգնալ տարածքային զիջման, չվտանգել Արցախի բնակչության, Արցախի ու Հայաստանի անվտանգությունը, հայ զինվորների անվտանգությունը:
Այն, որ բարձրացված խնդիրները կարևոր են՝ կասկածից վեր է, բայց հետաքրքրական է նաև, թե ինչու է տարածքների վերաբերյալ մտահոգություն և զգուշացում հնչում մինչև ՊՊԾ գունդը վերցնելը, վերցնելուց հետո այդ մասով փաստացի պահպանվում է լռություն, իսկ հուլիսի 31-ին զենքը վայր դնելուց մեկ շաբաթ անց էլ կրկին տարածքների վերաբերյալ մտահոգությամբ նամակ ուղղվում իշխանություններին: Ընդ որում, այդ ամենից զատ էլ՝ բավական անորոշ է, թե հատկապես ո՞ւմ նկատի ունի Պավլիկ Մանուկյանը իշխանություններ ասելով, եթե նկատի առնենք, որ «Սասնա ծռերը» զինված ապստամբություն էր սկսել այդ իշխանության դեմ, հայտարարել էր այդ իշխանության պայմաններում ռազմագերի դառնալու մասին, և ըստ այդմ՝ ենթադրվում է, որ նրանք չպետք է այդ իշխանության հետ կապեն պետական որևէ խնդիր:
Համենայնդեպս, այդ հանգամանքն էլ առաջացնում է մի շարք հարցեր, իրավիճակը խորքային առումով ընկալելու և գնահատելու անհրաժեշտություն, որովհետև իրադարձությունների զարգացումը կարծես թե մինչ այժմ ընթացել է ավելի շատ ստվերում, ավելի շատ անհասկանալի և անտեսանելի մոտիվատորներով ու դրդապատճառներով, քան այն ամենը, ինչ եղել է հանրության առաջ հրապարակային մակարդակում:
Իսկ հրապարակայնությունը, գործողությունների հասկանալիությունը, տրամաբանվածությունը, պատճառահետևանքային թափանցիկությունը հասարակական-քաղաքական նշանակության՝ այն էլ ճակատագրական և վճռորոշ բնույթի զարգացումներում, որոնք այդ ամենից բացի նաև կրում էն զգայականություն թելադրող գերլիցքեր, ունի հիմնարար նշանակություն և կարևորություն: Հակառակ դեպքում հասարակությունը մշտապես հայտնվում է դիտորդի կարգավիճակում: Իսկ այդ հանգամանքը՝ անկախ առկա գործընթացի բնույթից, այն նախաձեռնող սուբյեկտների մտադրությունների ազնվությունից, որևէ կերպ չի կարող նպաստել տվյալ գործընթացի հանրօգուտ բնույթին, տվյալ գործընթացում հասարակական շահի առաջմղմանը, արդյունավետ սպասարկմանը:
Ավելին՝ այդ գործոնների և հատկանիշների բացակայությունը որևէ հասարակական, պետական նշանակության գործընթացում շեշտակի բարձրացնում է դրա մանիպուլյատիվ «ներուժը» միայն, նպաստում այդ գործընթացով հասարակական գիտակցության և էմոցիաների մանիպուլյացիայի: Եվ այդժամ բացարձակապես հետաքրքիր չէ առկա սուբյեկտների մղումների անկեղծությունը, քանի որ լիակատար անկեղծությամբ հանդերձ, ինչը «Սասնա ծռերի» դեպքում, իհարկե, դույզն-իսկ կասկածի ենթակա չէ, և անձնազոհության գնացած այդ մարդիկ որևէ կերպ չտվեցին այդպիսի կասկածների տեղիք, այդ անկեղծությունը ակամայից դարձնում է այդ մտադրություններն ունեցող տարբեր անձանց ու խմբերի գործիք:
Միևնույն ժամանակ, այդ մանիպուլյատիվ խնդիրներին ու նպատակներին են զոհաբերվում նաև գաղափարները և ձևակերպված խնդիրները, որոնք առաջ են քաշվում այդ գործընթացում: Դրանք արժեզրկվում են և հանրային գիտակցության մեջ ևս ամրագրվում որպես մանիպուլյատիվ գործիքներ: Վերջին հաշվով՝ Հայաստանում մոտ երկու տասնամյակ հենց այդ միջոցով են արժեզրկվել հասարակական-քաղաքական պայքարի թե՛ ձևերը՝ մեթոդաբանությունը, թե՛ դրանում շրջանառվող գաղափարները:
Այդ առումով չափազանց զգույշ է պետք լինել Ղարաբաղի հարցում, քանի որ այդ հարցում եղած խնդիրներն ու գաղափարները անզգուշորեն արժեզրկելը կարող է լինել արդեն անդառնալի և այն վերջին նիշը, որից այն կողմ արդեն անկումը կլինի անկասելի:
22:45
22:19
22:02
15:35
15:17
14:53
14:49
14:22
14:09
13:59
13:45
13:27
11:44
11:22
11:05
10:44
10:34
10:16
10:07
23:35
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | |||||||
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | |
| 30 | |||||||
09:28
09:13
09:34
09:18
09:03
09:55
09:48
09:36
09:28
09:02
09:55
09:49
09:35
09:18
09:02
09:19
09:02
09:49
09:34
09:18
09:03
09:55
09:42
09:35
09:17
09:02
09:45
09:35
09:27
09:09
09:53
09:45
09:36
09:28
09:15
09:02
10:02
09:52
09:44
09:35
09:17
09:02
09:55
09:44
09:33
09:23
09:03
09:56
09:45
09:33
