Երեկ ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբաման հանդես է եկել տարեվերջյան վերջին մամլո ասուլիով։ Աշխարհի հզորագույն երկրի հեռացող նախագահը բավական արժեքավոր մի հայտարարություն է արել, որը կարող են ընդօրինակել նաև այլ երկրների նախագահները, այդ թվում՝ և մեր երկրի նախագահը:
«Որպես նախագահ և գլխավոր հրամանատար՝ ես ամեն օր իմ հասցեին ահավոր բաներ եմ, բայց ես ամեն ինչ արել եմ մարդկանց իրավունքը պաշտպանելու համար»,- հայտարարել է նա։
Այս հայտարարությունը խորհրդանշական է և բնորոշում է պետության ուժը: Միայն ուժեղ պետության նախագահը կարող է իրեն այդօրինակ հայտարարություն թույլ տալ: Կամ ավելի շուտ՝ ուժեղ պետությունների նախագահները չեն կարող իրենց թույլ տալ այլ բնույթի արտահայտություններ: Եթե փորձենք ԱՄՆ նախագահի խոսքը տրանսֆորմացնել Հայաստանի վրա, ապա կտեսնենք, որ Հայաստանի իրականության մեջ իշխանության խոսքերը ոչ միայն հեռու են այդ ամենից, այլ լրիվ հակառակն են: Կարո՞ղ եք պատկերացնել, որ Սերժ Սարգսյանն ասի այն, ինչ Օբաման: Նրա վիճակը ներկայումս առավել ծանր է, քան Սերժ Սարգսյանինը: Օբաման ընտրության շեմին է, ԱՄՆ-ում սոցիալ-տնտեսական վիճակը բավական բարդ է, արտաքին մարտահրավերները բավական ուժեղ են՝ մահմեդական բողոքի նոր ու մեծ ալիք է: Բայց Օբաման կոչ չի անում համախմբվել իր շուրջ, և ոչ էլ այդ կոչը նրա կուսակիցներն են անում, որովհետև գիտեն, որ հզորության բանաձևն այլ է:
Հայաստանում Գերագույն գլխավոր հրամանատարը սրբության սրբոցի պես մի բան է, և եթե հանկարծ որևէ բան է տեղի ունենում երկրում, ապա հնչում են անմիջապես նրա շուրջ համախմբվելու կոչեր: Մինչդեռ, ազգային համախմբումը պետք է տեղի ունենա ոչ թե նախագահի կամ որևէ այլ պաշտոնյայի, այլ Սահմանադրության շուրջ, որը համազգային կոնսենսուսի արդյունք է: Այսինքն՝ հասարակությունը պետք է համախմբվի արժեքների շուրջ: Իսկ նախագահը ոչ թե արժեք է, արժեքների մարմնավորում կամ խորհրդանիշ, այլ պետական ծառայող, որին ընտրում է հասարակությունն իր նախանշած արժեքների շրջանակում՝ այդ արժեքների պահպանությունը երաշխավորելու համար:
ԱՄՆ նախագահի խոսքում, խորքային իմաստով հենց այդ փիլիսոփայությունն է, որը կազմում է ամերիկյան պետության ուժի, հզորության հիմքը բոլոր առումներով: Այդ ամենի շնորհիվ է աշխարհի ամենաերիտասարդ պետություններից մեկը դարձել աշխարհում ամենաառաջատարը, ամենագերական, ամենահզորը: Այդ հզորության, առաջատարության և գերակայության առումով գնահատականները տարբեր են, բայց առկա է փաստը, և այդ փաստը արժանի է առնվազն հարգանքի: Նաև գուցե արժանի է ընդօրինակման՝ իհարկե ոչ մոդելների, որովհետև այլ են մասշտաբները՝ օրինակ Հայաստանի և ԱՄՆ միջև, բայց պատկերացումների, հիմնարար արժեքների ու սկզբունքների իմաստով:
Ի վերջո, հզորության բանաձևը շատ պարզ է, իսկ իրավիճակը բարդացնում են նրանք, ում համար այդ բանաձևը շահավետ չէ անձնապես: Դրա համար էլ բանաձև է ընտրվում ոչ թե իրավունքը, այլ միասնականությունը, որը ի սկզբանե կեղծ կատեգորիա է՝ այն պարզ պատճառով, որ բացարձակապես դեմ է մարդկային հոգեբանությանը: Միասնականությունը գալիս է ինքնաբերաբար, եթե հասարակական համակեցության հիմքում իրավահավասարությունը, արդարությունն ու ազատությունն են:
17:02
13:48
13:28
13:08
12:48
12:23
12:06
11:46
11:27
11:09
10:46
10:27
10:02
23:02
22:22
18:03
15:43
15:21
15:02
14:49
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | ||
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | |
| 28 | 29 | 30 | 31 | ||||
09:44
09:23
09:02
09:28
09:13
09:34
09:18
09:03
09:55
09:48
09:36
09:28
09:02
09:55
09:49
09:35
09:18
09:02
09:19
09:02
09:49
09:34
09:18
09:03
09:55
09:42
09:35
09:17
09:02
09:45
09:35
09:27
09:09
09:53
09:45
09:36
09:28
09:15
09:02
10:02
09:52
09:44
09:35
09:17
09:02
09:55
09:44
09:33
09:23
09:03
