Վաշինգտոնում տեղի է ունեցել բռնություն, որի հեղինակը Թուրքիայի նախագահ Էրդողանի թիկնազորն է: Էրդողանի՝ ԱՄՆ այցի կապակցությամբ Թուրքիայի դեսպանատան դիմաց բողոքի ցույց անցկացնող հայ, քուրդ և եզդի ցուցարարները ենթարկվել են հարձակման ու բռնության, որն ակնհայտորեն կատարել են Թուրքիայի նախագահի թիկնազորը ներկայացնող պատրաստված երիտասարդներ: Սա աննախադեպ մի իրավիճակ է Վաշինգտոնի համար, թեև սովորական երևույթ՝ Անկարայի համար:
Բռնության այս միջադեպը անկասկած պահանջում է ԱՄՆ իշխանության ոչ միայն իրավական, այլ նաև քաղաքական արձագանք, քանի որ տեղի ունեցածը անշուշտ քաղաքական ապտակ է Միացյալ Նահանգներին, որի հետ Թուրքիայի իշխանության հարաբերությունն, ի դեպ, մեղմ ասած, անամպ չէ: Թեև ներկայումս Անկարայի հարաբերությունը երևի թե միայն Մոսկվայի հետ է անամպ, ինչպես երևի թե խոշոր հաշվով եղել է միշտ՝ առանձին ժամանակահատվածային բացառություններով:
Վաշինգտոնում տեղի ունեցածը իրավական և քաղաքական ասպեկտներից բացի, սակայն, ունի նաև մեկ այլ կարևոր նրբերանգ, որն առնչվում է արդեն թերևս միայն մեզ՝ հայերիս, հայկական Սփյուռքին: Երբ Թուրքիայի դեսպանատան դիմաց ցույց են անցկացնում քրդերն ու եզդիները, դա հասկանալի է, նրանց համար պայքարի, գործողությունների այդօրինակ մեթոդը կամ ձևը ինչ-որ առումով բնական է, որովհետև չունեն միջազգային քաղաքականության մեջ ճանաչված պետական սուբյեկտություն: Իհարկե, քրդերի դեպքում կա փոքր բացառություն՝ Իրաքյան Քրդստանի տեսքով, սակայն այստեղ, իհարկե, կան մի շարք կարևոր նրբերանգներ ու տարրեր, որոնք այդ միավորը չեն դասում լիարժեք միջազգային պետական սուբյեկտության շարքին:
Հայերը ունեն պետություն՝ արդեն 25-ամյա առնվազն դե յուրե անկախությամբ: Ավելին, դե ֆակտո անկախությունն էլ կախված է նրանից, թե այդ գործում ինչ որակի և բովանդակության աջակցություն կլինի Սփյուռքից, թե այդ պետականության օրակարգը որքանով գերակա կլինի Սփյուռքի համար, որն ահռելի ռեսուրս է պետականության զարգացման համար: Պետության, պետականության գոյությունը պետք է փոխի համայն հայության օրակարգը, առաջնահերթությունները, օրակարգի գոյացման, ձևավորման տրամաբանությունը: Բայց դրա հետ մեկտեղ պետք է փոխվեն նաև թե նոր, թե անգամ հին օրակարգի սպասարկման ձևերն ու բովանդակությունը:
Պետականություն ունեցող ազգերից պահանջվում է թերևս գործունեության, պետական ու ազգային օրակարգի սպասարկման որակապես այլ մեթոդաբանություն և ձև: Հատկապես, երբ այդ ամենին ավելանում է նաև տեղեկատվական դարաշրջանի առկայությունն իր առանձնահատկություններով:
Ինչ խոսք, այդ հարցում առանցքային նշանակություն ունի նաև այն, թե պետականությունը, պետությունն իր հերթին ինչքանով է համարժեք այդ ուղղությամբ Սփյուռքի հետ աշխատանքին: Այստեղ անհամարժեքությունն ակնհայտորեն երկուստեք է: Ընդ որում, թող ամենևին փորձ չարվի նենգափոխել բարձրացվող խնդիրն և այն դիտարկել թուրքական վայրենության նույնիսկ անուղղակի արդարացման համատեքստում: Թուրքիայի ներկայիս իշխանության հակաքաղաքակրթական բնույթը ակնառու և դատապարտելի է ոչ միայն աշխարհում, այլև հենց Թուրքիայի հանրության ահռելի շերտերում:
Տվյալ պարագայում մեզ համար խնդիրը պետք է լինի ոչ միայն Էրդողանի «վայրենությունը», այլև Սփյուռքի, հայկական գործոնի արդիականացումը և համարժեքացումը պետականություն ունեցող ազգի վարքագծին: Տեղի ունեցածը այդ խնդրին անդրադառնալու ընդամենը առիթն էր, հերթական և, իհարկե, ցավալի առիթը:
23:34
23:16
23:14
22:48
22:34
20:45
20:22
19:04
18:46
18:22
18:04
17:43
17:27
17:14
16:46
16:24
16:09
15:49
15:35
15:17
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | |||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | ||
09:58
09:45
09:35
09:27
09:13
09:04
09:59
09:46
09:37
09:25
09:14
09:02
09:56
09:45
09:36
09:23
09:09
09:56
09:42
09:25
09:13
09:02
09:58
09:44
09:36
09:27
09:13
09:02
09:45
09:36
09:25
09:16
09:02
09:58
09:45
09:37
09:23
09:14
09:02
09:57
09:45
09:35
09:23
09:15
09:02
10:06
09:55
09:44
09:36
09:27
