Հայաստանն աշխարհի ուշադրության կենտրոնում է: Հռոմի Պապ Ֆրանցիսկոս Առաջինի հայաստանյան այցի կապակցությամբ վերջին օրերին հաճախ ենք լսում նման հայտարարություններ, և այդ հայտարարությունները անկասկած հանդիսանում են իրականություն: Աշխարհը հետևում է Հռոմի Պապի այցերին և ուրեմն՝ նաև այն երկրներին, որտեղ լինում է նա:
Մյուս կողմից, սակայն, քանի՞ անգամ է Հայաստանն այդպես հայտնվում ուշադրության կենտրոնում: Միայն Հռոմի պապերի մասով՝ արդեն երկրորդ անգամ: Հայաստանն ուշադրության կենտրոնում էր Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի միջոցառումներով, SOAD համերգով, Հայաստանն ուշադրության կենտրոնում էր Քիմ Քարդաշյանի այցով, Հայաստանն ուշադրության կենտրոնում էր Կարապի լճում Քանյե Ուեսթի խելահեղությամբ: Հայաստանը քանի’-քանի անգամներ հայտնվել է աշխարհի ուշադրության կենտրոնում: Ու անցել այդ ուշադրության կենտրոնից՝ ըստ էության ոչինչ չփոխելով իր կյանքում:
Շատ լավ է իհարկե, որ Հայաստանը հայտնվում է այդպիսի իրավիճակներում, երբ հանրահռչակ մարդիկ, առաջնորդներ, տարբեր բնագավառներում մեծ հեղինակություն ունեցող տարատեսակ գործիչներ՝ քաղաքականությունից, կրոնից մինչև շոու բիզնես, տնտեսություն, մարզաշխարհ, արվեստ և այլն, այցելում են մեր երկիր, ծանոթանում, նաև իրենց միջոցով մեր երկրին ծանոթացնում իրենց միլիոնավոր, տասնյակ միլիոնավոր երկրպագուներին կամ հետևորդներին:
Այդ ամենը ոչ միայն լավ է, այլ անհրաժեշտ, ողջունելի, նույնիսկ կենսական՝ պատերազմի ու շրջափակման պայմաններում ապրող պետության ու հասարակության համար: Սակայն այդ ամենը, ըստ էության, ոչինչ է, եթե պետությունն ու հասարակությունն իրենք իրենցից չեն կարողանում ստեղծել համաշխարհային ուշադրության արժանի իրողություններ, երևույթներ, գործընթացներ: Մարդիկ չափազանց կարևոր են, սակայն շատ ավելի կարևոր է այն, ինչ ստեղծում են նրանք: Եվ շատ կարևոր է, թե ինչ են ստեղծում Հայաստանում ապրող մարդիկ:
Հայաստանում ապրող մարդիկ, հայկական հասարակությունը, հայ ժողովուրդը աշխարհում ձեռք է բերել մաքառողի իմիջ, գոյատևողի իմիջ: Եվ եթե այնուհանդերձ այդ բնորոշումները, որ հնչում են բազմաթիվ լրջագույն մարտահրավերներ, ցեղասպանություն տեսած, բայց հերոսաբար վերապրած մեր ժողովրդի հասցեին ականջ են շոյում, շոյում են մեր փառասիրությունը, այնուհանդերձ, վաղուց ժամանակն է, երբ մեր արժանիքը լինի ոչ թե հերոսական մաքառումն ու գոյապայքարը, այլ արդեն ստեղծագործական հատկանիշները:
Վաղուց ժամանակն է, որպեսզի մենք այդ հատկանիշների միոցով, այսինքն՝ մեր կյանքով, մեր առօրյայով հայտնվենք աշխարհի ուշադրության կենտրոնում, մեր գործերով, ոչ թե մեր հյուրերով: Մենք հյուրընկալ ժողովուրդ ենք, և մեր բոլոր հյուրերը՝ հայտնի, թե անհայտ, մեծ տեղ ունեն մեր երկրում, մեր տանը, մեր հոգիներում ու սրտերում, բայց մենք էլ համաշխարհային կյանքում մեր տեղը պետք է նվաճենք մեր, ոչ թե նրանց միջոցով, նվաճենք կայուն, հաստատուն, երկարաժամկետ տեղը, ոչ թե այնքան տեղ, որքան տևում են այցերն ու միջոցառումները:
Մենք կարիք ունենք մեր ամենօրյա կյանքը մեր պատվավոր հյուրերին համարժեքացնելու, մեր գործը նրանց ներդաշնակեցնելու, և աշխարհին մեր խոսքն այդպես ասելու: Մենք ունենք ուշադրության կենտրոնում ոչ թե լինելու, այլ մնալու խնդիր, որը պետք է լուծենք հանուն ինքներս մեզ, հանուն մեր անվտանգության, հանուն մեր ապագայի:
11:38
11:00
10:33
12:22
12:05
11:44
11:06
10:46
10:32
10:12
10:01
09:46
09:36
09:26
09:13
09:01
18:56
18:22
17:51
17:36
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | |||
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |||
10:01
09:46
09:36
09:26
09:13
09:01
09:45
09:33
09:17
09:01
09:19
09:01
09:36
09:28
09:55
09:32
09:15
09:02
09:46
09:32
09:16
09:01
09:01
09:45
09:34
09:18
09:02
09:56
09:42
09:33
09:02
09:56
09:42
09:34
09:16
09:02
09:52
09:42
09:35
09:16
09:02
09:45
09:22
09:14
09:02
09:46
09:31
09:26
09:14
09:01
