Tert.am-ի հետ զրույցում Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանն անդրադառնում է ՀՀ-ում պաշտոնական այցով գտնվող ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի` Երևանում հրավիրված ասուլիսին հնչած հայտարարություններին: Արդյո՞ք արդարացված էին հասարակության ոչ լավատեսական սպասումները և այլն: Ըստ նրա` Մոսկվան հիմա փորձում է ապասառեցնել հակամարտությունը:
-Պարոն Մելիք -Շահնազարյան, առանց չափազանցության ողջ Հայաստանն ու Արցախը սպասում էր ՌԴ արտգործնախար Սերգեյ Լավրովի ասուլիսին, և ինչպես երեկվա բողոքի ակցիաներն են հուշում, որոնք անցնում էին «Ոչ մի թիզ հող» կարգախոսով, բոլորը վատն էին սպասում: Գնահատելով Ռուսաստանի արտաքին գերատեսչության ղեկավարի Երևանում արված հայտարարությունները՝ Լավրովն իր հետ բերել է վատը՞, լավը՞, վատագույնը՞, թե՞ լավագույնը:
-Այն, որ որոշակի մտահոգություններ կային հասարակության շրջանում, բնական և տրամաբանական են: Հատկապես, եթե հաշվի առնենք այն փաստը, որ ՌԴ -ն հստակ քայլեր չէր ձեռնարկել, որպեսզի Ադրբեջանը ռազմական ագրեսիա չձեռնարկի Հայաստանի նկատմամբ: Չի բացառվում` լուռ համաձայնություն էր տվել: Այսինքն`ռազմավարական դաշնակցից հասարակության սպասելիքները շատ ավելի շատ էին: Եվ երբ հատկապես ռուսական մամուլը, իշխանամետ մամուլը խոսում է ինչ-որ առաջարկների մասին, մարդկանց անհանգստությունը, կրկնում եմ` բնական ու տրամաբանական է: Եվ եթե անգամ Ռուսաստանը չուներ նման ծրագրեր, իսկ հիմա տեսնում ենք, որ իսկապես չուներ, բայց նման ցույցերով, կարծում եմ` հասարակությունը կարևոր մի ուղերձ հասցրեց՝ թե՛ պաշտոնական Մոսկվային և թե՛այս հակամարտությամբ զբաղվող բոլոր պետություններին, որ հասարակությունը դեմ է տարածքների զիջման ճանապարհով խնդրի լուծմանը: Ես կարծում եմ`սա զուտ հանրային դիվանագիտության դաշտում է, որն ուներ իր կարևորությունն ու նաև` որոշ չափազանցություններ ու ծայրահեղություններ` ելնելով նշված մտահոգություններից:
Ինչ վերաբերում է ՌԴ ընդհանուր մոտեցումներին, ապա դատելով այսօրվա ասուլիսից` կարելի է ասել, որ պաշտոնական Մոսկվան ընդամենը փորձում է նորից սառեցնել հակամարտությունը: Այսինքն` ստեղծել մեխանիզմներ, որոնք կբացառեն ռազմական գործողությունների վերսկսումը և երկրորդը` հետագայում վստահության մթնոլորտի ձևավորումը: Պարզ է, որ նման պատերազմից հետո վստահության մթնոլորտը արագ չի ձևավորվելու և պարզ է, որ Ռուսաստանը նախապատրաստվում է երկար տարիների նոր գործընթացի:
- Սերգեյ Լավրովը Երևանում հրավիրված մամուլի ասուլիսին հիշեցրեց 1994 թ. կնքված անժամկետ զինադադարի մասին: Ըստ Ձեզ` սա կարելի՞ է համարել Երևանի հաղթանակ: Ինչո՞ւ, որովհետև ,ըստ որոշ մեկնաբանությունների, քառօրյա պատերազմից հետո կրակի դադարեցման մասին բանավոր պայմանավորվածությանը, որին, ըստ Ադրբեջանի մեծ ցանկության , պետք է հետևեր զինադադարի նոր պայմանագիր: Իսկ 94 թվականինը միակ փաստաթուղթն է, որում կա ԼՂ ստորագրությունը:
- Այո, իսկապես Ադրբեջանը ձգտում էր հրաժարվել 94 թվականի զինադադարով ձեռք բերված պայմանավորվածություններից, քանի որ կողմերը 3 էին` ՀՀ, ԼՂՀ և Ադրբեջան: Եվ օգտվելով նրանից, որ կրակի դադարեցման պայմանավորվածությունը ձեռք է բերվել Մոսկվայում, Ադրբեջանը փորձում էր Արցախին դուրս թողնել գործընթացներից և նոր պայմանավորվածության հասնել` երկկողմ ֆորմատով, որին, հայկական կողմը դեմ էր:Եվ ինչպես արդեն տեսանք, ՌԴ արտգործնախարարությունն էլ հստակ հայտարարեց, որ շարունակում են ուժի մեջ մնալ նախկին պայմանավորվածությունները:Սա կարծում եմ`անմիջական ակնարկ է այն մասին, որ բանակցային գործընթացի շարունակման դեպքում Լեռնային Ղարաբաղը պետք է կողմ դառնա, որովհետև տեսնում ենք, որ Արցախն այդ քննարկումներից դուրս հանելու Ադրբեջանի փորձերին դեմ է նաև Ռուսաստանը: Բայց, կարծում եմ, հայկական կողմի համար սա նվազագույն սպասելիքը պետք է լիներ Ռուսաստանից, որովհետև ակնհայտ է, որ Ադրբեջանի ռազմական նոր ագրեսիան նոր իրավիճակ է ստեղծել և անհրաժեշտ են հստակ գնահատականներ: Պաշտոնական Երևանը անընդհատ բարձրացնում է ռազմական հանցագործությունների խնդիրը և նրա կազմակերպիչներին միջազգային ատյաններում պատասխանատվության ենթարկելու հարցը:Եվ ես կարծում եմ, որ հիմա այդ քննարկումները տարվում թե՛ հայ-ռուսական ֆորմատում, թե՛ Մինսկի խմբի համանախագհների հետ:
-Լավրովը հստակեցրեց, որ Երևանը չի մերժել Կազանի փաստաթուղթը: Ըստ Ձեզ, սա ի՞նչ է նշանակում։ Նշանակո՞ւմ է, որ ՌԴ-ն հետ է կանգնել իր, այսպես կոչված, պուտինյան կամ լավրովյան ծրագրից ու դրանցում տեղ գտած առաջարկներից: Թե՞ դիվանագիտության մեջ նման բան հնարավոր է, որ հետո խոսեն այդ առաջարկների մասին:
-Այն, որ Կազանյան փաստաթուղթը ժամանակին մերժվել է Ադրբեջանի կողմից, դրա մասին խոսում էր հայկական կողմը, երբ նշվեց, որ վերջին պահին Ադրբեջանն այնքան փոփոխություններ առաջարկեց, որոնց կյանքի կոչումը անիրական է: Ես կարծում եմ, որ բանակցային գործընթացը պահելով փոխզիջումային տրամաբանության մեջ, մենք միշտ բանակցությունների սեղանին պահել ենք այն թեզը, որ համաձայնեցված չի կարող լինել որևէ հարց, եթե համաձայնեցված չէ ամբողջը: Այսինքն` լավ հասկանալով , գիտակցելով ու տեսնելով, որ Ադրբեջանը չունի Լեռնային Ղարաբաղի ճանաչման որևէ տրամադրվածություն, կարելի էր հասկանալ, որ դա ընդամենը քաղաքական ձևակերպում է, որը կյանքի կոչելը հնարավոր չէ: Եվ այն փաստը, որ Կազանում Ալիևը հրաժարվեց այդ առաջարկներից, դրա լավագույն ապացույցն է: Հիմա զուտ դիվանագիտական քարոզչական դաշտում հայկական կողմն անընդհատ նշելով, որ Ադրբեջանն է եղել այդ կազանյան փաստաթուղթը տապալող կողմը, փորձում ենք ցույց տալ, որ ոչ կոնստրուկտիվ կողմը նույնպես Ադրբեջանն է, որ նա վնասում է խաղաղ կարգավորման գործընթացը և պատերազմի պատճառ դառնում: Ես այդ բոլոր հայտարարությունները կդիտարկեի որպես քաղաքական ֆոն ձևակերպելու միջոց` ցույց տալու Ադրբեջանի ագրեսիվ պահվածքը և ոչ պատրաստակամությունը: Բայց նաև վստահ եմ, որ իրական քաղաքականության` «Ռեալ պոլիտիկի» տեսակետից, եթե նայենք, բնականաբար, տարածքների հանձնման խնդիր պաշտոնական Երևանը երբեք չի դիտարկել և դա ակնհայտ է:
19:36
19:07
15:44
11:46
11:28
11:09
10:33
10:09
19:03
18:03
15:31
15:13
15:03
14:42
14:19
13:52
13:31
13:03
12:44
11:34
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | |||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
09:44
09:23
09:02
09:28
09:13
09:34
09:18
09:03
09:55
09:48
09:36
09:28
09:02
09:55
09:49
09:35
09:18
09:02
09:19
09:02
09:49
09:34
09:18
09:03
09:55
09:42
09:35
09:17
09:02
09:45
09:35
09:27
09:09
09:53
09:45
09:36
09:28
09:15
09:02
10:02
09:52
09:44
09:35
09:17
09:02
09:55
09:44
09:33
09:23
09:03
