Օսիպյանը մարտական է, կամ ինչ է լինում, երբ հանցավոր աշխարհը և իշխանությունը միաձուլվում են

05.07.19 | 23:29

Ե՞րբ ու որտե՞ղ է օրենքը գողերին իրենց տեղը դնելու։ Երբեք ու ոչ մի տեղ։ Խոսք կարող է լինել միայն հանցագործությունների թվի նվազեցման ու երկրում օրենքի դերակատարության ամրապնդման մասին։ Խոսքը նախ և առաջ «օրենքով գողերի» մասին է։ Հայաստանում էլ են ձեռնամուխ եղել «օրենքով գողերին» իրենց տեղը դնելուն։ Առաջին անգամը չէ, բայց կկարողանա՞ն արդյոք նրանք այնպես անել, որ գողերը իրենց հասանելի տեղում հայտնվեն։

Ներքին գործերի մի երկու տասնյակ նախարարների եմ տեսել, նրանցից ամենաանհեթեթը մանկական գրող, հետո հասարակական գործիչ, իսկ հետո անտառային տնտեսության կառավարիչ, որից հետո Երևանի քաղաքապետ ու ձեռքի հետ Հայոց Համազգային շարժման (ՀՀՇ) առաջնորդ Վանո Սիրադեղյանն է։

Ինչու՞ անհեթեթ։ Երկրի գլխավոր ոստիկանը դարձավ իր ոստիկանությունն ատող առաջին ու միակ նախարարը։

–Այդ դեպքում, ինչպե՞ս է պետք աշխատել, – հարցրեցի ես հարցազրույցներից մեկում։

–Խորհրդային ժամանակի հաստավիզներին ու անուղեղ դյադյա Ստյոպաներին «լարելու» ենք, պրոֆեսիոնալ ու անշահախնդիր մարդկանց ենք գործի վերցնելու։

Գործընթացը սկսվեց։ Հանցագործությունների թիվը սկսել էր նվազել, գրեթե դադարել էին այստեղ ու այնտեղ միմյանց վրա կարկել, մի երկու «օրենքով գողի» կալանավորել էին, փողոցում քայլեն ավելի անվտանգ էր դարձել։

Ինչու՞։ Ոստիկանի համազգեստ էին հագնում մարդիկ, որոնք պետք է ձեռնաշղթաներ կրեին։ Այսպես, նախկին միլիցիոներները փոխարինվեցին «ապերո» տիպի ոստիկաններով։

Ժամանակն անցնում էր, ոստիկանության ու մաֆիայի միջև սահմանն այնքան արագ էր ջնջվում, որ մաֆիայի դեմ պայքարելու համար կարելի էր ցրել ոստիկանությունը։

Իսկ հետո՞։ Ահա թե ինչ։

«Ազգային ժողովի պատգամավոր Վանո Սիրադեղյանը խուզարկման մեջ է։ Մի քանի սպանության ու աղմկահարույց հանցագործությունների մեջ մեղադրվող Հայաստանի ներքին գործերի նախկին նախարարն անհետացել է այն օրը, երբ խորհրդարանը նախաձեռնել է նրան կալանավորել։ Նրա դատավարությունը դադարեցվել է։ Վանո Սիրադեղյանն առաջին անգամ չէ, որ թաքնվում է այն պահին, երբ նրա գլխավերևում սև ամպեր են կուտակվում։ Անցյալ տարի, օրինակ, նրան հայտնաբերել էին Արաբական Էմիրություններում, որտեղից նա Ֆրանսիայի էր փորձում գնալ։ Անհայտ է` որտեղ է հիմա նա»,– 2000 թվականի փետրվարի 08, հայտնում է «Իզվեստիա» թերթի թղթակցի Ս.Բաբլումյանը։

Նոր ոստիկանները նորից մաքրումներ են սկսել։ Մե՛կ հաջողում են, մե՛կ ոչ։

Հայտնի է`գողանալու հնարավորությունը գողի է ստեղծում։ «Օրենքով գողերը» հարգում են սեփականությունը, նրանք պարզապես ուզում են, որ սեփականությունն իրենցը լինի, որ կարողանան էլ ավելի հարգեն այն։ Համաժողովրդական սեփականությունը անցնում էր տարբեր մարդկանց ու մասնավոր էր կոչվում։

Ու՞ր են գնում մարդիկ, երբ տեսնում են, որ իշխանությունը չի կարողանում պաշտպանել օրինականությունը։ Ճիշտ է`օրենքով գողերի մոտ։ Նրանք կարող են օգնել ու իրենց ձևերով վերականգնել արդարությունը։ Ստացվում է, որ հանցավոր աշխարհն ու իշխանությունը միաձուլվում են, և դա կոռուպցիա է կոչվում։ Հաճախ լավ է ստացվում։

...Այսօր պայքարում են կոռուպցիայի դեմ։ ՀՀ ոստիկանության հասարակայնության հետ կապի և լրատվության վարչության պետ Աշոտ Ահարոնյանը հայտնում է, որ ոստիկանությունը տարբեր մարզերում տասնյակ քրեական հեղինակությունների է բերման ենթարկել։ Նա նշել է, որ իրավիճակն «ամբողջովին վերահսկվում է»։

Ամբողջությամբ վերահսկվելու հետ կապված չէի շտապի, բայց այն, որ օրերս ՀՀ ոստիկանության գեներալ դարձած Վալերիյ Օսիպյանը մարտական է տրամադրված, հաստատ է։

Նախկինում միլիցայությանը, ներկայումս` ոստիկանությանն առանձնապես չեն սիրում ու դժվար թե վաղը սիրեն։ Բայց երեկ էլ, այսօր էլ, վաղն էլ, եթե մի բան է պատահում, մենք դիմել ու դիմելու ենք ոստիկանություն` բա էլ ու՞ր։ Եթե ինչ-որ մի տեղը ցավում է, բժիշկի ենք դիմում, թեև նրանք էլ հրեշտակներ չեն։ Մինչդեռ հեռուստաէկրաններից բժիշկները հազվադեպ են վատ ներկայացվում։

Իսկ ոստիկանը սերիալներում մեծ մասամբ բութ է, կոպիտ ու, անպայման, խմող։ Շատ խմող։

Երբ երկար ես ապրում, ավելի լավ ես նկատում փոփոխությունները։ Չեմ ուզում ասել, որ նախկին միլիցաները աշխատավարձով էին ապրում, բացառապես «Ջերմուկ» էին խմում ու շներին չէին ծեծում։ Բայց միևնույնն է, թերթերը, ամսագրերը, կինոն և, իհարկե, հեռուստատեսությունը նրանց չէր նվաստացնում ու հիմար ներկայացնում, այլ բարձրացնում ու հերոսացնում էր։

Այսպես թե այնպես, Հայաստանը տանելի իրավապահների ծառայություն ուներ ու կային մարդիկ, որոնցով կարելի էր հպարտանալ։

Անվանեմ մի քանի իսկական գնդապետների ու իսկական գեներալների` Միխայիլ Եսայան, Սերգեյ Աթաբեկյան, Ռուդիկ Հովակիմյան, Վիտալի Բոգոմազով, Կառլեն Թորոսյան, Սերգեյ Մարտիրոսյան... Էլի շատերը կային։

Ամենայն հավանականությամբ, այսօր էլ նման մարդիկ կան, բայց ո՞վ գիտի նրանց անուններն ու նրանց արարքների մասին։ Ու ինչու՞ պետք է նրանց մասին իմանանք, օրինակ, Վարդգես Գասպարի պառկելու ժամանակ, որին բոլորն են ճանաչում։

armeniasputnik.am