Քաղաքագետ Էդգար Էլբակյանը գրում է.
«1988 թ․-ին, երբ սկսվեց հայոց ազգային-ազատագրական պայքարը հանուն Արցախի, ադրբեջանցիները, հղում անելով առկա ժողովրդագրական վիճակին, հակափաստարկում էին, որ եթե այդպես է, ապա իրենք էլ կարող են ինքնորոշվել Զանգիբասարի (Մասիս) և Բասարգեչարի (Վարդենիս) տարածքներում։ Զուտ ֆորմալ ձևականության ու «չեզոք արդարության» տեսանկյունից նրանք ճիշտ էին։ Բայց մենք ուժով մե՛ր ճիշտը պարտադրեցինք։ • Կապիտուլյանտը 2 տարի ջլատեց, ապա ոչնչացման տարավ մեր ուժը՝ մեր բանակը՝ թույլ տալով, որ ադրբեջանցիներն ուժով պարտադրեն իրե՛նց ճիշտը։ Հայոց սահմաններն Ակնա-Աղդամից ու Մեխակավան-Ջաբրայիլից հասան Շուռնուխ ու Մեծ Իշխանասար, և նույն նահանջը գրանցվեց նաև պահանջների դաշտում։ Եթե մինչև պատերազմն ադրբեջանցիները պահանջում էին միայն «7 շրջանը», հիմա 1988 թ․-ի տրամաբանությամբ խոսում են դեպի նախկին ՀԽՍՀ ադրբեջանաբնակ վայրեր իրենց վերադարձի մասին… • Կապիտուլյանտը մեզ հետ շպրտեց 1988 թ․-ի ելման դիրքեր՝ է՛լ ավելի անբարենպաստ ժողովրդագրական վիճակով։ Նա թուրքական գործակալ է, որովհետև արեց այս ամենը քայլերով և խոսքով էլ շարունակում է ադրբեջանցիների շահերն սպասարկող թեզեր ասել, այդ թվում՝ խոսելով մինչև 1988 թ․ Արցախում բնակված ադրբեջանցիների մասին այնպես, ինչպես խոսել և խոսում են ադրբեջանցիները` «բա էդ 88 թվականին Արցախից հեռացած ադրբեջանցի բնակաչությունը բնակչությո՞ւն էր, թե՞ չէ»։ • Հայոց հողի վրա թուրքական գործակալների ճակատագիրը եղերական մահն է»։
17:51
17:33
17:15
16:58
16:45
16:29
16:13
15:53
15:12
14:48
14:34
14:09
13:53
13:38
13:15
13:02
12:45
12:32
12:17
12:06
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | ||
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | |
| 28 | 29 | 30 | |||||
09:26
09:15
09:02
09:55
09:45
09:34
09:18
09:02
09:27
09:13
09:02
09:56
09:46
09:33
09:14
09:01
09:55
09:38
09:28
09:18
09:02
09:34
09:18
09:02
09:45
09:34
09:17
09:03
09:45
09:35
09:33
09:16
09:01
09:55
09:47
09:35
09:27
09:16
08:23
09:53
09:45
09:33
09:15
09:02
09:57
09:46
09:33
09:16
09:02
09:45
