Վանաձորի մանկատան սենյակում Արթուրը կուչ եկած հեկեկում էր: Քրիստինան՝ Արթուրի զույգ քույրը, կողքին նստած փորձում էր հանգստացնել նրան: Հերթական անգամ մանկատան ավելի մեծ սաները գողացել էին Արթուրի նապաստակին, որին նա գնել էր իր և Քրիստինայի օրապահիկները հավաքելով, մորթել ու կերել էին: Արթուրը նայում էր Քրիստինային ու ավելի խորը ցավ ապրում, նա իր 8 տարեկան հասակում արդեն գիտակցում էր, որ պետք է հոգ տանի նաև քրոջ մասին, սակայն ինչպե՞ս, եթե չի կարողանում անգամ նապաստակին պաշտպանել, քրոջն ինչպե՞ս է պաշտպանելու: Արթուրի արցունքները սառեցին, նրա փոքրիկ ուղեղում մի միտք ծագեց՝ եթե ինձանից գողանում են, ապա ես էլ պետք է գողանամ… Արթուրն ու Քրիստինան հայտնվել էին Վանաձորի մանկատանը 1.5 տարեկանում: Արթուրն աղոտ հիշում էր, որ Դոնի Ռոստովից Հայաստան տեղափոխվելուց հետո մայրը նրանց բերեց Վանաձորի մանկատուն և այդ օրվանից նրանք այլևս չէին տեսել մորը: Երբեմն նրանց այցելում էին մորական տատիկը, մորաքույրը, և ամեն անգամ այն հարցին, թե երբ են իրենց տուն տանելու, նրանք սկսում էին պատմել իրենց ծանր ու դաժան կյանքի մասին՝ հերթական անգամ երեխաների սպասող սրտում կոտրելով հույսը, որ մի օր վերջապես նրանք տուն են վերադառնալու: «Հիշում եմ, թե ինչպես մորաքույրս այցերից մեկի ժամանակ ինձ տխուր լուր հայտնեց՝ մահացել է պապիկդ: Ես մինչ օրս չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչ պետք է անեի այդ լուրը լսելիս, ես չէի հասկանում՝ տխրե՞մ վերացական պապիկի համար, ում երբեք չեմ տեսել, վշտանա՞մ պապիկի համար, ում ես ոչ ճանաչել եմ, ոչ էլ պետք եմ եղել իրեն: Ես ծանր հոգոց հանեցի, ասելու ոչինչ չկար»,- պատմում է Արթուրը: Արթուրի և Քրիստինայի մանկատան հիշողությունները շատ ծանր են, նրանք մինչ օրս չեն կարողանում մոռանալ, թե ինչպես էին ամեն օր սրտատրոփ սպասում, որ մայրը վերջապես գալու է իրենց հետևից և երբ օրը վերջանում էր, Քրիստինան լացելով Արթուրին հարցնում էր. -Եթե մաման չգա, մենք ուրիշ մամա չե՞նք կարա ունենալ, չէ՞… Արթուրը շատ էր ուզում Քրիստինային ասել, որ կարող են ունենալ, բայց գիտեր, որ Վանաձորի մանկատնից երեխաներին հիմնականում որդեգրում էին ֆրանսիացի ընտանիքները և բացառապես նորածին կամ շատ փոքր երեխաներին, իսկ ինքն ու Քրիստիանան արդեն 9 տարեկան էին ու գրեթե անհնար էր, որ նրանց որդեգրեին: «Ամեն անգամ, երբ որդեգիր ծնողներ էին գալիս մանկատում, հոգիս տակնուվրա էր լինում, միշտ աննշան հույս ունեի, որ կարող է մեզ նկատեն, բայց տարիներն անցնում էին ու մեր օրերն էլ մնում անփոփոխ: Գրեթե ամեն օր ես պատժվում էի գողության համար, բայց դա ինձ չէր կանգնեցնում: Ես գողանում էի ամեն օր ամեն տեղից՝ դպրոցից, մանկատնից, այգիներից, բոլոր հնարավոր տեղերից, դա կարծես թե ինձ համար փրկօղակ էր դարձել, այդ կերպ իմ մանկական ուղեղով փորձում էի վերականգնել արդարությունը՝ ինձանից գողացել են մանկությունս, ընտանիքս, գողանում են այն ամենն, ինչ ինձ համար թանկ է, ես էլ կգողանամ այն, ինչ կարող եմ»,- պատմում է Արթուրը մանկատան իր հիշողություններից: Արթուրն ու Քրիստինան շատ լավ հիշում են այն օրը, երբ իրենց կյանքն ամբողջովին փոխվեց: Արթուրը հերթական անգամ պատժվել էր գողության համար և մանկատան սենյակներից մեկում կուչ եկած նստած էր, երբ նրան նկատեց Անուշը, ով զբաղվում էր Իտալիա երեխաների որդեգրություններով: Արթուրը նկատել էր Անուշին, սակայն որևէ ռեակցիա չտվեց, քանի որ արդեն ամբողջովին կորցրել էր հույսը, որ իրենց հետևից որևէ մեկը կարող է գալ: Նա գրեթե համակերպվել էր այն վիճակի հետ, որ մինչև չափահասություն իր կյանքն անցնելու է մանկատան տխուր և անհեռանկարային պատերի ներքո, և միակ հետաքրքրությունը դպրոց հաճախելն է լինելու: Այլևս հույս չուներ ոչ մորից, ով որևէ անգամ չէր այցելել իրենց, ոչ հարազատներից, ովքեր տարին 1 անգամ գալիս էին իրենց խնդիրները պատմելու, իսկ որդեգրվելն էր բացառում էր: Այս հանդիպումից կարճ ժամանակ անց Վանաձորի մանկատուն այցելեց իտալացի մի ընտանիք: «Հիշում եմ՝ մենք տղաներով ղուշ և գիր էինք խաղում, թե փոքր երեխաներից ում հետևից է եկել այդ ընտանիքը: Հանկարծ մանկատան աշխատակիցն ինձ ձայն տվեց, պարզվեց իմ ու Քրիստինայի համար էին եկել: Չեմ կարող նկարագրել ապրումներս, ուզում էի ամուր գրկել Անուշին, անդադար համբուրել, չէի կարողանում հավատալ, որ վերջապես ընտանիք ենք ունենալու, վերջապես ավարտվելու է մանկատան այս դաժան իրականությունը»,-պատմում է Արթուրը: Արթուրն ու Քրիստինան Պաստորելլո ընտանիքի կողմից որդեգրվեցին 2008 թվականին: Արթուրը հիշում է, որ իրենք դատարան գնացին տալու իրենց համաձայնությունը, քանի որ արդեն 10 տարեկան էին և դա պարտադիր էր որդեգրման համար. «Ես Անուշից հեռախոս խնդրեցի, վերջին անգամ զանգեցի մորս և աղաչեցի, որ գա մեր հետևից, ասացի նրան, որ մեզ որդեգրում են, նա շատ սառը տոնով ասաց, որ ոչինչ չունի մեզ տալու և սա մեր վերջին հնարավորությունն է, մենք պետք է որոշենք ուզում ենք ընտանիք ունենալ, թե մնալ մանկատանը: Այսօր ես շնորհակալ եմ նրան, քանի որ ես ու Քրիստինան հիմա ունենք 3 մայր՝ մեր բիոլոգիական մայրը, ով մեզ կյանք է պարգևել, մեր որդեգիր մայրը,ով մեզ ապագա տվեց և Տիրամայրը, ով երբեք չլքեց մեզ»: Արթուրն Իտալիայում սովորեց և ավարտեց Պադովայի համալսարանի գյուղատնտեսական բաժինը: Այժմ նա աշխատում է մի շարք գյուղատնտեսական նախագծերի վրա, այս ընթացքում նա այցելել է Հայաստան, գտել իր բիոլոգիական մորը, սակայն նրա հետ հարաբերություններ դեռ չի հաստատել. «Այն ժամանակ ես դեռ պատրաստ չէի: Ես ուզում էի ֆինանսապես կայանալ, նոր նրան հանդիպել, որպեսզի կարողանամ օգնել նրան: Հիմա արդեն պատրաստ եմ, հոկտեմբերին գալու եմ Հայաստան, անպայման հանդիպելու եմ բիոլոգիական մորս՛՛,- ասում է Արթուրը: Իր որդեգիր մոր՝ Մարիզայի շնորհիվ Արթուրը կարողացավ հաղթահարել մանկական տրավմաները, այժմ նա իրեն համարում է ամենաերջանիկ և հաջողակ տղամարդկանցից մեկը: «Երազանք ունեմ, որ մի օր գամ Հայաստան և զբաղվեմ գյուղատնտեսությամբ: Ես սիրում եմ Հայաստանը՝ չնայած որ ունեմ դաժանագույն հիշողություններ մանկատան տարիներից: Ես միայն վիրավորված եմ, թե ինչպես որոշ մարդիկ շահարկեցին Իտալիա որդեգրված երեխաների հարցը՝ անվանելով մեզ վաճառված: Երանի թե այդ մարդիկ իմանային, թե ինչ ողբերգության միջով ենք մենք անցել, թե մեզ բաժին հասած դաժան ճակատագիրն ինչ հրաշքով է ստացվել փոխել, երանի թե այդ մարդիկ մի փոքր հասկանային, թե ինչ է նշանակում ընկնել մութ, անեզր անդունդ և հետո Աստծո կամքով դուրս գալ այդ մղձավանջից: Իտալիայում որդեգրվելը փրկություն էր իմ ու Քրիստինայի համար, թող օրհնված լինեն այն մարդիկ, կառույցները, ովքեր հնարավորություն տվեցին մեզ հասկանալու, թե ինչ է ընտանիք, ինչ է լինել սիրված զավակ, ստանալ սեր և ջերմություն: Թող օրհնված լինի Անուշը, ով մեզ ապրելու հնարավորություն տվեց»: Արթուրն Իտալիայում ակտիվ ներգրավված է հայ համայնքի կյանքում, պահպանում է հայկական արմատները և հպարտանում հայ լինելով: 3-րդ նկարում Արթուրն «Արտույտների ագարակը» գրքի հեղինակ Անտոնիա Արսլանի հետ է հայ համայնքի հերթական միջոցառումներից մեկի ժամանակ:
Պատմությունը գրվել է Արթուր Պաստորելլոյի խոսքերից:
2025-06-07Հետաքննող լրագրող Անի Հովհաննիսյան
16:49
16:25
16:06
15:46
15:24
15:13
14:58
14:41
14:21
14:04
13:43
13:21
13:02
12:44
12:21
12:02
11:39
11:24
11:08
10:51
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | |
| 29 | 30 | 31 | |||||
09:13
09:01
09:47
09:35
09:17
09:02
09:33
09:16
09:02
09:48
09:34
09:16
09:02
09:49
09:36
09:15
09:55
09:42
09:33
09:19
09:02
09:44
09:35
09:17
09:47
09:27
09:15
09:01
09:16
09:01
09:55
09:44
09:33
09:15
09:01
09:56
09:45
09:33
09:16
09:02
09:55
09:26
09:12
09:01
09:55
09:46
09:32
09:15
09:02
09:55
