«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է փաստաբան Էդգար Մարտիրոսյանը (ԱՄՆ):
– Պարոն Մարտիրոսյան, ինչպե՞ս եք գնահատում Հայաստանի՝ վերջին օրերի զարգացումները, մասնավորապես ՀՀԿ, ԲՀԿ նահանջը արտահերթ ընտրություններին գնալու հետ կապված։
– Անկեղծ ասած` ես այդքան էլ չեմ կարևորում ձեր նշած զարգացումները։ Կարելի է ասել՝ տրամաբանական մոտեցում էր։ Ավելի քան քսան տարվա իշխանություն վայելող նախկին գերուժը, դեռ փաստորեն չտիրապետելով իրողության չափն ու սահմանը և գտնվելով հոգեվարքի մեջ, դիմեց իր վերջին խաղաքարտին և փորձեց մի կերպ փրկել իր ազդեցության կարողությունը կամ հնարավորինս դեռ չտապալված լծակները։ Վստահ եմ, որ վերջին հինգ ամսվա զարգացումներից ելնելով՝ ՀՀԿ-ին թվում էր, որ Փաշինյանին չի հաջողվի կոնսոլիդացնել հասարակությունը նույն հաջողությամբ, ինչպես կարողացավ դա անել ապրիլին։ Հոկտեմբերի 2-ին հստակ էր հանրության պատասխանը, որ գուցե Փաշինյանը կսխալվի, բայց միևնույն է, Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացին բարձր ձայնով, առանց վերապահման, մերժում է անցյալը և նրա կարկառուն ներկայացուցիչներին։ Իհարկե, ՀՀԿ-ն, ԲՀԿ-ն և ՀՅԴ-ն այդպես էլ վարվելու էին, և երբ ակնհայտ եղավ, որ չի ստացվելու իրենց այդ հակահեղափոխական քայլը, նահանջը միակ հնարավոր տարբերակն էր։ Չեմ կասկածում, որ, այո՛, գուցե եղել են համապատասխան քաղաքական տրամաբանական ճնշումներ, որից դրդված՝ մի շարք ՀՀԿ-ականներ և ԲՀԿ-ականներ ստիպված եղան կապիտուլյացիայի դիմել, բայց եկեք դրան այդքան էլ բացասական չվերաբերվենք կամ ինտրիգային տրամաբանությամբ չմոտենանք։ Եթե այդ ճնշումները եղել են քաղաքական առողջ տրամաբանության կանոնների ներքո, ուրեմն Փաշինյանի կառավարությունը սկսում է ձևակերպել այն հմտությունները, որոնք հարիր են առողջ, հզոր և կարող կառավարությանը։ Թող ընդդիմությունը մտածի, թե ինչպես է արձագանքում, և ես կողջունեմ նրանց վաղվա քայլը և դիրքորոշումը հակառակ այս օրվա իշխանության, եթե այդ քայլը և դիրքորոշումը բխում է հասարակության և պետության շահերից և դրսևորվում է որպես առողջ քաղաքական գործընթաց։
– Ի՞նչ եք կարծում` արդյո՞ք այս ընտրություններից հետո մենք դատական համակարգում նոր լրջագույն փոփոխությունների ականատես կլինենք։ Տեսակետ կա, որ դատական համակարգը գործում է հին իներցիայով։
– Պետք է ասեմ, որ այդ ոլորտին այդքան էլ ծանոթ չեմ։ Բայց եթե խոսում ենք ընդհանուր համակարգի տարաձայնության և դրա միջոցով այդ ոլորտի պղտորման մասին, ապա կապրենք կտեսնենք։ Չեմ կարծում, որ այդ տեսակետը, որի մասին դուք նշեցիք, այլ նկատառում ունի։ Նախ, բնականաբար, այս իշխանությունները ասում են այն, ինչ ուզում ենք լսել, այն է, որ չեն լինելու հրահանգներ դատավորներին իշխանության կողմից, թե ինչպես որոշում կայացնել։ Դա այդքան էլ այդպես սև ու սպիտակ խնդիր չէ, իմ կարծիքով, և փաստ է գոնե ինձ համար, որ անկախ հրահանգի հանգամանքից՝ դատավորները և դատական մարմինները, որպես կառավարություն, չեն կարողանում հանդիսանալ որպես երրորդ ուժ, հավասար հակակշիռ գործադիր և օրենսդիր մարմիններին։ Այսինքն՝ իշխանության հավասարակշռության հաստատման համար, որը գրեթե բոլոր ժողովրդավար երկրների պետականության հիմնական հաջողություններից մեկն է, մենք դեռ ճանապարհ ունենք անցնելու և դա չի կարող և չի լինի մի քանի ամսվա ընթացքում։ Մեղմ ասած՝ ինձ բավարար չէ թե՛ վարչապետի և թե ընդհանուր իշխանության հավաստիացումները, որ այս հարցում էլ իրավիճակ է փոխվել։ Դա թող լինի այս իշխանության ամենակարևոր մարտահրավերներից մեկը։ Նախ, որ կարողանան ստեղծել իրավական համակարգի արդարության նախադեպ, ավանդույթ և ընդհանրապես մշակույթ, և երկրորդ՝ որ դատարանները Հայաստանում, և Սահմանադրական դատարանը մասնավորապես, կարողանան հանդիսանալ որպես կառավարության երրորդ, հավասար, լիազորված և լիարժեք մարմին։ Այն մոտ 100 տարվա ընթացքում ձևակերպված սովետական տրամաբանության իրավական համակարգի մնացորդն է, որը դեռ ունենք, և որը նախկին իշխանություններին ենթարկվում էր ամբողջությամբ։ Այն դեռ երկար ճանապարհ պետք է անցնի մինչև դառնա լիարժեք հակակշիռ մյուս երկու կառավարության մասնաճյուղերին։ Ես չգիտեմ, թե այս խնդիրը որքանով է արդիական այս իշխանությունների մոտ հենց այս բանաձևի մեջ։ Այս առումով ուզում եմ լավատես լինել, բայց միևնույն ժամանակ ունեմ որոշ վերապահումներ։ Չեմ կասկածում, որ իշխանությունը տրամադրված է առողջ բարեփոխումների, պարզապես վերապահումով եմ մոտենում ընդհանուր իշխանությանը և ոչ թե որևէ մի անձի պատկերացման վրա, թե դա ինչպես պետք է լինի։ Նպատակների կամ ցանկությունների մասին չէ խոսքը, այլ փորձի պակասության։
– Ըստ Ձեզ՝ ինչո՞ւ է պետք շատ արագ ընտրություններ անցկացնելը։ Իսկապե՞ս Սփյուռքում շունչները պահած սպասում են ընտրություններին, որից հետո նոր միայն կգան և ներդրումներ կանեն։
– Ինձ թվում է՝ այդ հարցի լիարժեք պատասխանը տրվեց վարչապետի կողմից հոկտեմբերի 2-ին, և դրա հաջորդ օրերին այլ կառավարության անդամներից և մեկնաբաններից բազմաթիվ հարցազրույցներում: Չեմ կարծում՝ վարչապետի պատասխանին ավելացնելու որևէ բան կա: Բայց երկրորդ հարցին, անշուշտ, կարող եմ փորձել անդրադառնալ: Սփյուռքի արած կամ չարած ներդրումը բացարձակապես եղանակ պետք է չփոխի այս առումով: Կա այսօր լուրջ ներքին քաղաքական ճգնաժամ, որի հանգուցալուծումը րոպե առաջ անհրաժեշտ է թե՛ երկրին նորմալ քաղաքական կյանքի վերադառնալու համար, թե՛ երկրի անվտանգության նկատառումներից ելնելով: Սփյուռքի ունեցած-չունեցած ներդրումները այդ ընթացքում, չասեմ երկրորդական, այլ երրորդական կամ նույնիսկ չորրորդական էլ չեն: Նախկին կոռումպացված իշխանություններին չէր հուզում Սփյուռքի ներդրման գործոնը իրենց վերարտադրման համար, ու հիմա մենք խոսում ենք ինչ-որ վերացական ներդրումների մասին, և թե ինչքանով են ընտրությունները պետք, որ այս կամ այն սփյուռքահայը ներդրում անի կամ չանի։ Այդ ձևակերպումը հենց խոսում է նրա մասին, որ Հայաստան-Սփյուռք հարաբերություններին մենք ընդհանրապես թե՛ Սփյուռքում, թե՛ Հայաստանում լուրջ չենք վերաբերվում և չունենք ադեկվատ պատկերացում, թե ինչպես կարող է այդ հարաբերությունը դրսևորվի, և ինչպես կարող է Սփյուռքը ծառայի Հայաստանի բարելավմանը, և Հայաստանը Սփյուռքի ներառմանը:
– Պարոն Մարտիրոսյան, տեսակետ կա, որ ընտրությունների արդյունքով կձևավորվի մոնոլիտ խորհրդարան, և սա վտանգներ է ներկայացնում, քանի որ չկա զսպումների հակակշիռ։ Այստեղ դուք վտանգներ չեք տեսնո՞ւմ։
– Իհարկե տեսնում եմ, և ավելին, կիսում եմ այդ տեսակետը։ Բայց այն, որ իշխանությունները չունեն այսօր այլընտրանք, դա էլ փաստ է։ Նախկին իշխանությունները չունեն նույնիսկ նվազագույն բավարար վստահություն, որ մի կերպ ներառվեն նոր ձևավորված կառավարության մեջ։ Ես շատ խիստ կասկածում եմ, որ ՀՀԿ-ն կկարողանա 2-3 տոկոս ապահովել խորհրդարանական ընտրություններում։ Եվ, այո, ինձ համար ակնհայտ է, որ ունենալու ենք մոնոլիտ խորհրդարան։ Բայց մեղադրել Փաշինյանին կամ «Քաղաքացիական պայմանագրին», կամ ընդհանրապես այսօրվա իշխանություններին այդ հարցում, աբսուրդ է։ Նրանք վայելում են ժողովրդի բացարձակ վստահությունը։ Հիմա ի՞նչ, ասենք՝ ինչո՞ւ է ժողովուրդը ձեր հանդեպ այդպես տրամադրված, կամ մեղադրենք, որ իրենք ձգտում են այդ վստահությունը ձե՞ռք բերել, բա ի՞նչ պետք է անեին, ժողովրդին ասեին՝ չէ, մեզ մի վստահեք այդքան շատ, որ մոնոլիտ խորհրդարան չունենա՞նք։
15:34
15:09
14:48
14:35
14:19
14:02
13:42
13:32
13:13
12:44
12:17
11:37
11:35
11:06
10:56
10:35
10:09
09:56
09:42
09:33
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | |||
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |||
09:56
09:42
09:33
09:02
09:56
09:42
09:34
09:16
09:02
09:52
09:42
09:35
09:16
09:02
09:22
09:14
09:02
09:46
09:31
09:26
09:14
09:01
09:55
09:41
09:30
09:26
09:16
09:02
09:54
09:44
09:32
09:15
09:02
09:56
09:43
09:35
09:02
09:44
09:16
09:02
09:52
09:45
09:33
09:16
09:03
09:55
09:46
09:34
09:17
09:03
