Նա հիշեցրեց, որ ժամանակին ՌԴ ԱԳ նախարար Լավրովն էր հրապարակային հայտնել, որ Ռուսաստանը դեմ չէ, բայց այս հարցը պետք է համաձայնեցնել Ադրբեջանի հետ, ինչը նշանակում էր, որ Ռուսաստանի վրա այս հարցով հույս դնել Նիկոլ Փաշինյանը չի կարող.
«Այս անգամ էլ Բրյուսելից, ցավոք, հստակ երկու ուղերձ ստացավ, մեկը՝ Մոգերինիի պաշտոնական հաղորդագրության մեջ «առանց նախապայմանների» բանակցային գործընթացը շարունակելու քաղաքական ուղերձը, մյուսը՝ Դոնալդ Տուսկի և Յոհանես Հանի հետ հանդիպումների ժամանակ բանակցային ձևաչափի պահպանման անհրաժեշտության մասին հայտարարությունները: Այս ամենն ի մի բերելով՝ պետք է փաստել, որ գալիք Փաշինյան-Ալիև հանդիպումը շատ կարևոր և շատ ծանր է լինելու, որովհետև ինչպես Նիկոլ Փաշինյանն էր հայտնել՝ այդ հանդիպումը լինելու է առանց օրակարգի, սակայն Բրյուսելում նա ասաց, որ օրակարգի հարցը լինելու է բանակցությունների ձևաչափի փոփոխության խնդիրը:
Այստեղ շատ կարևոր է, որպեսզի մի կողմից՝ Նիկոլ Փաշինյանը քայլեր ձեռնարկի իր տված խոստումը կատարելու համար, մյուս կողմից՝ չստեղծվի տպավորություն, որ Հայաստանի պատճառով բանակցային գործընթացը ՄԽ համանախագահների շրջանակներում տորպեդավորվում է կամ պարալիզացման եզրին է: Եթե հանկարծ գնաց երկրորդ սցենարով, ապա մեծ վտանգ կա, որ Ադրբեջանի հնարավոր ռազմական գործողությունները կարող են արդարացված համարվել միջազգային հանրության մի հատվածի մոտ, որ բանակցությունների վիժեցման կամ տորպեդավորման մեղքը կփորձեն գցել Հայաստանի վրա»:
Ա. Աշոտյանը նշեց, որ այս ամենը կանխատեսվող վտանգներ էին, որոնց մասին իրենք խոսում էին ամենասկզբից, երբ պնդում էին, որ Ադրբեջանի հետ բանակցային գործընթացում Արցախի վերադարձի խնդրին զուգահեռ՝ պետք է բարձրաձայնել Վիեննայի, Սանկտ Պետերբուրգի և Ժնևի պայմանավորվածությունների կատարման անհրաժեշտությունը և չսրբագրել Ադրբեջանի դիվանագիտական պարտությունն ապրիլյան պատերազմից հետո Դուշանբեի՝ ոտքի վրա ձեռք բերված՝ չկրակելու բանավոր խոստումով.
«Այդ բանավոր խոստումը շատ արագ կարող էր բանավոր հրահանգի վերածվել Ալիևի կողմից, ինչը նա կարող է անել, եթե միջազգային հանրության մոտ կարողանա ստեղծել տպավորություն, որ Հայաստանն է մեղավոր բանակցային գործընթացի ձախողման համար»:
