Հաճախ կարող ենք հանդիպել, թե ինչպես են վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի կողմնակիցները նրան մեղադրում «թավիշի» կամ էլ «թավշյա» քաղաքականություն իրականացնելու մեջ: Իհարկե չափազանց դժվար է ասել, թե ինչ նկատի ունեն այդ մարդիկ «թավիշ» ասելով: Կարող ենք ենթադրել, որը խոսքը քաղաքական հակառակորդների և այլախոհների նկատմամբ հանդուրժողականության և բռնության բացառման մասին է: Իրականում Փաշինյանին հանդուժող անվանելը զավեշտալի չափազանցություն է, քանի որ վարչապետ դառնալուց ի վեր առաջնային պլան մղվեցին նրա այլատյացությունն ու վախերը ցանկացած օտար երևույթի նկատմամբ: Բայց եթե Փաշինյանն այլատյաց է և մերժում է գաղափարական պլյուրալիզմը, ապա էլ ինչի՞ց են բողոքում Փաշինյանի կողմնակիցները, ի՞նչ են ուզում և ակնկալում: Թույլ տվեք գուշակել. փաշինյանականների ուզածն ու որոնածը հեղափոխական տեռորն է: Նրանք կառավարությանը կշտամբում են ֆիզիկական բռնության չդիմելու, հակառակորդ կուսակցությունների գոյությունը չարգելելու և այլախոհներին Հայաստանից չարտաքսելու համար: Փաստորեն այն ինչ կատարվել է, քիչ է, նրանք էլի են ուզում, արյուն են ուզում և փափագում: Տրամադրություններն այս իհարկե օրինաչափ են: Բնական է, որ վարչապետ Փաշինյանի հոգեխանգարմունքի հասնող ելույթները, որոնց մեջ մեծ թիվ են կազմում բռնության տարրերը, պետք է կոնկրետ ակնկալիքներ և հույսեր սաղմնավորեին: Եթե վարչապետը ի լուր աշխարհի խոսում է բռնության, մասնավորապես` «ասֆալտին պառկցնելու» «թաթիկները կտրելու», «պատերով ծեփելու», «վզից բռնելու և դուրս շպրտելու» մասին, ապա տրամաբանական է, երբ ֆեյսբուքում վեր ընկած կամ էլ հրապարակում կանգնած պարապ լյումպենը պահանջում է այդ ամենի առարկայական շարունակությունը: Բայց «թավիշից» բողոքող ֆեյսբուքյան մարդակերներին և «ագորայի» անդեմ զանգվածներին ստիպված եմ հիասթափեցնել: Քննադատվող «թավիշն» այլևս վերանայման ենթակա չէ, քանի որ ոչ ռեսուրս կա և ոչ էլ պատեհ ժամանակ: Այն դատապարտված է շարունակել իր այլասերված և թշվառ կիսագոյությունը` մի կողմից հանդուրժողականության բացակայությամբ և մյուս կողմից էլ բռնության անկարողությամբ: Խնդիրն այն է, որ 2018 թ.-ին Նիկոլ Փաշինյանն ուներ ընդամենը երկու ընտրություն. ա/շարունակել հեղափոխական պայքարը և փողոցից տուն չվերադառնալ քանի դեռ կործանված չէին բոլոր պետական հաստատություններն ու փշրված չէր հին հասարակարգի ամենավերջին քարը, բ/իշխանափոխությունից հետո ընդհատել հեղափոխության ընթացքն ու ճանաչել գոյություն ունեցող իրավակարգն ու խաղի կանոնները: Փաստացի Նիկոլ Փաշինյանը չի կարողացել հրաժարվել ոչ մեկից և ոչ էլ մյուսից և միաժամանակ մերժել է և առաջինը և երկրորդը: Առաջին հայացքից զավեշտալի խառնաշփոթի հետ գործ ունենք, բայց խնդրի էության մեջ խորանալու պարագայում ամեն ինչ շատ պարզ է ու ակնհայտ. ա/ Փաշինյանը պահպանել է հեղափոխական լոզունգներն ու հռետորաբանությունը և միևնույն ժամանակ խուսափել է դասական հեղափոխական զարգացումներից: Այսինքն հեղափոխությունը որպես գործընթաց անշունչ է ու մահացած և ապրում է որպես պատեհությամբ պարտադրված հռետորաբանություն, բ/ հրաժարվելով հեղափոխությունից` Փաշինյանը մուտք է գործել պետական բյուրոկրատիայի տարածություն, գործնականում ճանաչել է դրա իրավակարգն ու խաղի կանոնները, բայց, այնուամենայնիվ կերպափոխումն այդ ամբողջությամբ չի հաջողել, քանի որ նրա մի ոտքը բյուրոկրատիայի տիրույթում է, իսկ մյուս ոտքը` հրապարակում, որն այլևս գոյություն չունի: Այսինքն, որպես անհատ Նիկոլ Փաշինյանը չափազանց ողբերգական է և ինքն իր կողմից չընկալված: Նա հայտնվել է երկու աշխարհների խաչմերուկում, չի հրաժարվում ոչ մեկից և ոչ էլ մյուսից, բայց նաև չի կարողանում օգտվել միաժամանակ երկուսից: Հեղափոխականները պահանջում են հեղափոխության շարունակություն, պետական բյուրոկրատիան պարտադրում է իրերն ու երևույթները դիտարկել պետության դիտանկյունից, իսկ ինքն էլ կողքի քաշված ականատես է լինում հեղափոխության գաղափարական արժեզրկմանն ու պետական բյուրոկրատիայի աստիճանական կազմաքանդմանը: Շարադրանքի մեջ չարախնդություն չկա, ընդհակառակը արձանագրվում է այն, ինչը վաղուց ասվել է. չէր կարելի հավասարապես պահպանել գոյությունը երկու իրարամերժ հիպոստասներում, պետք էր նախապես ընտրություն կատարել. հեղափոխակա՞ն ես, թե ներկայացուցիչը պետության: Խնդիրն այնքան է խորացել, որ Փաշինյանն այլևս չի կարող հրաժարվել ոչ մեկից և ոչ էլ մյուսից: Եթե հրաժարվի հեղափոխական պոպուլիզմից, ապա կոչնչացվի «ագորայի» կողմից, եթե հրաժարվի բյուրոկրատիայի մեթոդաբանությունից, ապա պետական համակարգը ինքնաբերաբար և մեխանիկորեն դուրս կթողնի նրան կառավարման իրականությունից: Եվ հիմա Նիկոլ Փաշինյանը ստիպված է պահպանել երկու հիպոստասների գոյությունը, քանի դեռ դրանց համատեղ լինելիությունը հնարավոր է: Ինչ-որ մի օր դա անհնար է դառնալու և վարչապետը կանգնելու է կործանարար ընտրության առջև: Ահա սա է պատճառը «թավիշի» այլասերված կիսագոյության: Այն կա անկարողության, տկարության, թշվառության և անսկզբունքայնության տեսքով և չկա` կոմպրոմատների, շանտաժի, երեսպաշտության և ստախոսության մարմնավորմամբ:
Աղբյուր՝ Hraparak.am
13:35
13:14
12:03
11:36
11:08
10:35
10:09
18:03
17:45
17:22
17:09
16:55
16:45
16:38
16:22
16:21
16:16
16:04
16:03
15:52
| երկ | երք | չրք | հնգ | ուրբ | շբթ | կրկ | |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | |
| 29 | 30 | ||||||
09:52
09:44
09:33
09:14
09:02
09:52
09:44
09:32
09:15
09:01
09:46
09:33
09:16
09:02
09:42
09:32
09:14
09:01
09:35
09:17
09:01
09:56
09:44
09:36
09:25
09:14
09:02
09:44
09:33
09:15
09:01
09:56
09:49
09:36
09:31
09:15
09:02
09:45
09:36
09:27
09:15
09:01
09:44
09:23
09:02
09:28
09:13
09:34
09:18
09:03
