Օպտիմալացման ու աշխատատեղերի պահպանման խաչմերուկում

20.10.16 | 16:56

Հայաստանի տնտեսական կյանքում տեղի ունցող փոփոխություններն իրենց հետ առաջ են բերել հանրությանը հուզող բազմաթիվ հարցեր: Այս ընթացքում նշմարվեցին նոր կառավաության գործունեության հիմնական ուղղությունները: Հանրության շրջանում հնչող հարցերից որոշները վերաբերվում են պետական կառավարման ոլորտի օպտիմալացման թեմային:

Խոսքը վերաբերվում է կառավարության կողմից պետական գերատեսչությունների «ռեսեթին»: Փաստորեն այն կառույցները, որոնց գործունեությունը կրկնվում է կամ պետական բյուջեից ուղվող գումարները տնօրինում են ոչ արդյունավետ, ապա դադարեցվում է վերջիններիս գործունեությունը: Հարց է առաջանում՝ արդյո՞ք այս գործընթացը չի վնասելու հասարակ պետական ծառայողներին, քանի որ ՊՈԱԿ-ների և ԾԻԳ-երի փակվելն իրենից ենթադրում է նաև զգալի թվով աշխատատեղերի կրճատում:

Սա իհարկե մտորելու տեղիք է տալիս: Եթե պետության ներսում կան ոչ արդյունավետ ձեռնարկություններ, անհրաժեշտություն կա՞ դրանք կտրել հանել պետական համակարգից, չէ՞ որ դրանք լուծում են զբաղվածության խնդիր: Հիմա պետք է հստակ հասկանալ՝ մենք գնում ենք պետական ապարատի առողջացման, թե՞ ոչ, որովհետև այս տրամաբանությամբ ոչնչի ձեռք տալ չենք կարող, քանի որ բոլոր ենթակառուցվածնքերում էլ աշխատում են մարդիկ:

Կարծում եմ, որ պետությունը զուտ զբաղվածություն ապահովելու համար չպետք է մատուցի ոչ արդյունավետ ծառայություններ: Պետությունը պետք է մտածի օպտիմալացման մասին: Եվ այստեղ առաջ է գալիս հակառակ հարցադրումը մտահոգիչ չէ՞ արդյոք այն հանգամանքը, որ աշխատատեղերի պահպանման պատճառով հանրությունը ստանում է անորակ ծառայություն:

Կարելի է մտածել, թե այս ընթացքում պետությունը մտադրություն չի ունեցել գնալ ինչ որ քայլերի: Սակայն, տարիների ընթացքում պետական ապարատը մեծանում է և պետությունը զգում է նոր «աբդեյթների» կարիք: Սա ընդունված պրակտիկա է և նախորդ տարիներին նույնպես տվյալ ժամանակաշրջանի հրամայականով կառավարությունը գնացել է ինչ որ քայլերի: Այսօր տեղի է ունենում բնական գործընթաց:

Տիգրանուհի Դավթյան