Հայաստանը փոխելու միակ պլատֆորմը. ո՞ւմ խաղը կխաղան եւ ում կծառայեն

03.11.16 | 10:11

«168 ժամ» թերթը գրում է. «Ինչպես բոլոր ընտրություններից առաջ, այս անգամ եւս՝ նախընտրական փուլի նախօրեին, քաղաքական օրակարգը լցվել է ընդդիմության միավորման մասին խոսակցություններով։ Գրեթե բոլորը խոսում են ընդդիմադիր ուժերի միավորման անխուսափելիության, դաշինքային ձեւաչափով մասնակցության անայլընտրանքայնության մասին։ Բայց բոլոր այդ խոսակցություններում բացակայում է գլխավոր հարցի պատասխանը՝ իսկ ինչի՞ ու հատկապես ինչի՞ ու առավել եւս՝ ինչի՞ շուրջ պետք է համախմբվեն ընդդիմադիրները, որ դա դառնա հաղթանակի գրավական։

Հանուն իշխանափոխության, հանուն ավելի լավ երկիր ունենալու ու այդ կարգի պատասխաններն այլեւս ժամանակավրեպ են, քանի որ կյանքն ու ընդդիմադիրները ցույց են տվել, որ այդպիսի նպատակների շուրջ համախմբումը տապալման ամենակարճ ճանապարհն է։ Իրականում ընդդիմադիր ուժերը կարող են եւ պետք է համախմբվեն այնպիսի սկզբունքների ու նպատակների շուրջ, որոնք այդ միավորմանն ու նրան մաս կազմող ուժերին կտարբերեն իշխանությունից ու իշխանաստեղծ ընդդիմություններից։ Կտարբերեն ոչ թե ելույթներով ու կարգախոսներով, այլ ըստ էության ու ըստ ամենայնի՝ բովանդակությամբ, ոչ թե ձեւով, մի խոսքով։

Եվ ուրեմն, ո՞ր հարցը կամ խնդիրն է, որը կարող է քաղաքական ուժերին տարբերել գործող իշխանությունից ու իշխանաշեն ընդդիմադիրներից։ Այս հարցի պատասխանը որքան բարդ, նույնքան էլ պարզ է ու ակնհայտ՝ արտաքին քաղաքականություն ու դրանից ածանցյալ մնացյալ քաղաքականություններ։ Տնտեսական, սոցիալական, մշակութային քաղաքականությունները, որոնցում իշխանությունից տարբերվող մոտեցումներով ընդդիմադիրները կարող են փորձել տարբերակվել, իրականում ածանցվում են արտաքին քաղաքական կողմնորոշումից։

Որովհետեւ ներկայումս արտաքին քաղաքական կուրսն առաջին հերթին արժեքային ու քաղաքակրթական ընտրություն է, որն ապահովում է այդ ընտրության հիմքում դրված կամ այդ հիմքից բացառված հիմնական արժեքի նկատմամբ պետության վերաբերմունքը։

Քաղաքակիրթ աշխարհում այդ հիմքն ու այդ արժեքը մարդն է, որը ամենայնի նպատակն է, ու որին ծառայեցվում են բոլոր միջոցները։ Ռուսական աշխարհում, որում այսօր Հայաստանն է, մարդը միջոց է, որը ծառայեցվում է զանազան, որպես կանոն՝ պուտինածին նպատակներին։ Ահա այս հարցի շուրջ է, որ Հայաստանի ընդդիմադիրները կարող են համախմբվել։ Համախմբվել ոչ թե՝ լեզվի ճկունությամբ այս հարցից թռնելու, այլ՝ լեզվի պարզությամբ ու ուղիղությամբ այս հարցի մասին խոսելու միջոցով։ Խոսելու այն մասին, որ, եթե Հայաստանի քաղաքացիները ցանկանում են ապրել լավ երկրում ու իրենց երեխաներին թողնել ապրելու ու ոչ թե մաքառելու պետություն, ապա պետք է ձայն տան այն ուժերին, որոնք երկիրը կհանեն ճահճից ու խավարից կտեղափոխեն դեպի լույս։ Դա միակ քաղաքական պլատֆորմն է, որի շուրջ ընդդիմադիր ուժերի միավորումը կարող է հաջողության բերել։

Դա այն պլատֆորմն է, որի կայացման դեպքում արտազատվելու ու իշխանության հետ նույնացվելու են բոլոր այն պսեւդոընդդիմադիրները, ովքեր մի քանի նախարարի հայհոյելով ու մի քանի մարզպետի անվանարկելով՝ փորձում են ընդդիմադիր խաղալ՝ միեւնույն ժամանակ խաղալով ռուսական խաղը։ Կկարողանա՞ն մեր ընդդիմադիր ուժերը համախմբվել այդ պլատֆորմի շուրջ, Հայաստանում կլինեն իրապես արմատական ու իրապես հեղափոխական փոփոխություններ՝ առանց որեւէ մեկին արմատախիլ անելու ու որեւէ հեղափոխության։ Չե՞ն կարողանա, կամ կկարողանան կիսով չա՞փ, իշխանությունն է՛լ ավելի կամրապնդվի՝ ամրապնդելով ռուսական ամենայնը Հայաստանում։

Ընդ որում, իրավիճակն այսօր այնքան բարդ է, ու բարդ լինելով՝ այնքան պարզ, որ, եթե ընդդիմադիրի դերում հանդես եկող ուժերը չկարողանան միավորվել նշված պլատֆորմի շուրջ, ապա իրենց չմիավորմամբ ծառայելու են ռուսականության քաղաքականությանը։ Գիտակցվա՞ծ, թե՞ ոչ, վճարովի՞, թե՞ անվճար հիմունքներով՝ երկրորդական հարց է»:

Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում